Pucz Kappa-Lüttwitza
Pucz Kappa-Lüttwitza, znany również jako Kappa-Lüttwitz-Putsch, to wydarzenie, które miało miejsce w Niemczech w marcu 1920 roku. Było to próbą zamachu stanu, zorganizowaną przez skrajne ugrupowania prawicowe w odpowiedzi na politykę rządu republiki weimarskiej.
Przyczyny puczu
Wydarzenie to miało swoje korzenie w niezadowoleniu z postanowień traktatu wersalskiego oraz kryzysów gospodarczych, które dotknęły Niemcy po I wojnie światowej. Wiele grup militarystycznych i nacjonalistycznych sprzeciwiało się rządowi oraz reformom społecznym.
Przebieg wydarzeń
Pucz rozpoczął się 13 marca 1920 roku, kiedy to generał Walther von Lüttwitz, dowódca jednostek Freikorps, zainicjował działania mające na celu obalenie rządu. Do buntu dołączyły także inne grupy, w tym partia Kappa, która dążyła do przywrócenia monarchii.
Pucz przebiegał w kilku kluczowych etapach:
- Przejęcie kontroli nad Berlinem i innymi miastami.
- Ogłoszenie nowego rządu, który miał zastąpić istniejący.
- Reakcja rządu republikańskiego, które wezwało do strajku generalnego.
Konsekwencje
Pucz Kappa-Lüttwitza zakończył się niepowodzeniem w ciągu kilku dni. Główne przyczyny porażki to:
- Brak szerokiego poparcia społecznego dla puczystów.
- Skuteczny strajk generalny, który sparaliżował działalność gospodarki.
- Interwencja lewicowych grup zbrojnych, które sprzeciwiały się puczystom.
Ostatecznie pucz zakończył się 17 marca 1920 roku. W wyniku wydarzeń, wielu uczestników zostało ukaranych, a rząd weimarski umocnił swoją pozycję, chociaż kraj wciąż borykał się z problemami politycznymi i gospodarczymi.
Podsumowanie
Pucz Kappa-Lüttwitza był istotnym wydarzeniem w historii Niemiec, które ukazało napięcia polityczne i społeczne w okresie międzywojennym. Jego niepowodzenie podkreśliło trudności, z jakimi zmagała się młoda republika weimarska, oraz stanowiło ostrzeżenie przed rosnącym ekstremizmem w kraju.
