Znicz olimpijski
Znicz olimpijski to symbol, który jest zapalany w dniu rozpoczęcia igrzysk olimpijskich. Ogień do znicza pochodzi z tradycyjnego źródła w Olimpii, gdzie jest zapalany za pomocą promieni słonecznych. Znicz pozostaje zapalony przez cały czas trwania igrzysk.
Historia znicza olimpijskiego
Starożytne igrzyska olimpijskie
W czasach starożytnych ogień zapalano na ołtarzu Hestii, a także na ołtarzach Zeusa i Hery, przy użyciu promieni słonecznych. Ogień symbolizował czystość, prawdę, światło i wiedzę, jednak nie towarzyszyły mu żadne szczególne ceremonie.
Nowożytne igrzyska olimpijskie
Po raz pierwszy znicz olimpijski użyto podczas igrzysk w Amsterdamie w 1928 roku. Od 1936 roku ogień olimpijski zapala się w Olimpii za pomocą parabolicznego zwierciadła, a następnie przenoszony jest przez olimpijską sztafetę do miejsca rozgrywania igrzysk. Inicjatywa ta została zapoczątkowana przez Carla Diema przed Letnimi Igrzyskami Olimpijskimi w Berlinie.
W przypadku igrzysk zimowych, w 1952 i 1960 roku ogień zapalano od pieca norweskiego skoczka narciarskiego Sondre Norheima, a w 1956 roku w Świątyni Jowisza w Rzymie. Od 1964 roku płomień zapala się w Olimpii, a w 1994 roku dodatkowy płomień zapalono w Morgedal.
Ceremonie zapalenia znicza często mają symboliczny charakter, podkreślający ideały olimpijskie. Na przykład, podczas igrzysk w Tokio w 1964 roku znicz zapalił Yoshinori Sakai, urodzony w dniu zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę. W 2000 roku w Sydney ogień zapaliła Aborygenka Cathy Freeman.
Osoby zapalające znicz olimpijski
- Yoshinori Sakai – Tokio 1964
- Cathy Freeman – Sydney 2000
- Sondre Norheim – igrzyska zimowe 1952, 1960
- Inne osoby według dostępnych źródeł
Powyższa lista oparta jest na informacjach z encyklopedii PWN oraz stron Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego dotyczących nowożytnych igrzysk olimpijskich w latach 1896-2014.
