Johann Heinrich Abicht
Johann Heinrich Abicht (1762-1816) był niemieckim filozofem i wykładowcą uniwersytetów w Erlangen i Wilnie. Urodził się 4 maja 1762 roku w Volkstedt. Ukończył szkołę w Rudolstadt, a w 1781 roku zdobył dyplom na Uniwersytecie w Erlangen. Następnie, uzyskawszy magisterium z filozofii w 1786 roku i doktorat w 1790 roku, rozpoczął karierę akademicką jako adiunkt, a później profesor na Wydziale Filozofii.
Kariera akademicka
W 1804 roku został profesorem logiki i metafizyki na Uniwersytecie w Wilnie. Ze względu na brak znajomości języka polskiego, prowadził wykłady po łacinie, co zniechęcało studentów. Jego prace były pod silnym wpływem Kanta i Reinholda, a także prowadził polemiki z przeciwnikami kantyzmu, szczególnie z Jędrzejem Śniadeckim.
Abicht był zwolennikiem kantyzmu i przyczynił się do jego popularyzacji w Polsce. W Wilnie jego myśl filozoficzna ewoluowała, łącząc kantyzm z sensualizmem i empiryzmem, a także wywodząc wyższe władze poznawcze z nieśmiertelnej duszy.
Angażował się w rozwój uniwersytetu, domagając się zwiększenia liczby godzin wykładowych z filozofii. Jego działania doprowadziły do otwarcia nowego kursu filozofii moralnej w 1810 roku, który obejmował antropologię filozoficzną, filozofię praktyczną oraz etykę połączoną z estetyką.
Dzieła
Abicht pozostawił po sobie 22 prace drukowane oraz wiele rękopisów. Najważniejsze z nich to:
- (1788) De philosophiae Kantianae ad theologiam habitu
- (1789) Versuch einer Metaphysik des Vergnügens nach Kantischen Grundsätzen
- (1791) Philosophie der Erkenntnisse
- (1801) Psychologische Anthropologie
- (1804) Enzyklopädie der Philosophie
- (1814) Initia philosophiae propriae
Abicht miał również syna, Adolfa Abichta, który został profesorem patologii i historii medycyny na Uniwersytecie Wileńskim.
