Stanisław Witold Kowalczyk
Stanisław Witold Kowalczyk, ur. 15 czerwca 1932 roku w Sieciechowie, to znany duchowny katolicki, profesor oraz wykładowca na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (KUL). Pełnił również funkcje dziekana Wydziału Nauk Społecznych KUL oraz rektora Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu.
Życiorys
Kowalczyk pochodzi z rodziny rolniczej. Po ukończeniu szkoły powszechnej, uczęszczał do gimnazjum, a następnie wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Po zdaniu matury w 1949 roku, rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Duchownym, gdzie w 1954 roku przyjął święcenia kapłańskie. Następnie kontynuował naukę na KUL, uzyskując magisterium oraz doktorat z filozofii.
Droga naukowa
Kowalczyk rozpoczął karierę akademicką w 1958 roku jako wykładowca w Wyższym Seminarium Duchownym. Po kilku latach pracy na KUL, w 1981 roku objął stanowisko docenta na Wydziale Nauk Społecznych. W 1984 roku utworzył Katedrę Filozofii Społecznej. W 1991 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1990-1993 był dziekanem Wydziału Nauk Społecznych KUL.
Poza działalnością na KUL, Kowalczyk był rektorem WSD w Sandomierzu oraz członkiem komisji Episkopatu Polski. Uczestniczył w licznych konferencjach krajowych i międzynarodowych oraz był redaktorem w wielu pismach naukowych.
Zainteresowania naukowe
Jego badania obejmują metafizykę, filozofię Boga, filozofię religii, antropologię oraz filozofię społeczną i kultury. Kowalczyk jest znany z podejścia personalistycznego, badając prawdę o osobie.
Uczniowie i współpracownicy
- Ignacy Dec
- Jan Szymczyk
- Dariusz Karasek
- Edward Balawajder
Publikacje
Kowalczyk jest autorem ponad czterystu publikacji, w tym książek, artykułów oraz rozdziałów w pracach zbiorowych. Jego książki obejmują takie tytuły jak:
- Współczesna filozofia Boga (1970)
- Filozofia kultury (2005)
- Nurty personalizmu. Od Augustyna do Wojtyły (2010)
- Współczesny kryzys ideowo-aksjologiczny (2011)
Uznanie
W styczniu 2011 roku otrzymał doktorat honoris causa Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, co stanowi potwierdzenie jego wkładu w rozwój filozofii i teologii.
