Gustaw Przychocki

„`html

Gustaw Edward Przychocki

Gustaw Edward Przychocki (14 lutego 1884 – 4 lutego 1947) był polskim filologiem klasycznym, profesorem i rektorem Uniwersytetu Warszawskiego oraz profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był także podpułkownikiem artylerii Wojska Polskiego i odznaczonym kawalerem Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w Gromniku w rodzinie urzędniczej. Kształcił się w Nowym Sączu i studiował archeologię oraz filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim w latach 1903–1909. Po obronie doktora pracował jako nauczyciel w kilku gimnazjach. W 1913 uzyskał habilitację na UJ.

Podczas I wojny światowej służył w armii austro-węgierskiej, a po wojnie brał udział w obronie Lwowa i w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1918 objął katedrę filologii klasycznej na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1935 przeszedł na Uniwersytet Jagielloński. Po wojnie wznowił wykłady w Krakowie.

Działalność akademicka i naukowa

Członek Polskiej Akademii Umiejętności od 1923 roku.
W 1937 otrzymał tytuł doktora honoris causa uniwersytetu ateńskiego.
Był prezesem Polskiego Towarzystwa Filologicznego i przewodniczącym Komisji Filologicznej PAU.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1921)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1938)
Krzyż Walecznych
Medal Niepodległości (1931)
Złoty Wawrzyn Akademicki (1936)

Dorobek naukowy

Przychocki specjalizował się w patrologii i latynistyce, prowadząc badania nad twórczością Owidiusza, Wergiliusza, Cycerona oraz Grzegorza z Nazjanzu. Wspólnie z Władysławem Strzeleckim przygotował do wydania „Rzymską elegię miłosną. Wybór” (1955).