„`html
Władysław Bandurski
Data urodzenia: 25 maja 1863 w Sokalu Data śmierci: 6 marca 1932 w Wilnie
Władysław Bandurski był polskim duchownym rzymskokatolickim, doktorem filozofii oraz biskupem pomocniczym archidiecezji lwowskiej i wileńskiej. Był także honorowym kapelanem Legionów Polskich oraz naczelnym kapelanem Wojska Litwy Środkowej.
Życiorys
Pochodził z religijnej rodziny mieszczańskiej. W dzieciństwie wykazywał pobożność, uczęszczając na msze i modląc się. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Sokalu, kształcił się w Lwowie, gdzie w 1883 zdał maturę. W 1883 wstąpił do Seminarium Duchownego we Lwowie, a w 1887 został wyświęcony na kapłana.
Po studiach w Rzymie powrócił do kraju, a jego kariera kapłańska obejmowała różne parafie, gdzie pełnił funkcję wikarego oraz katechety. Był aktywnym działaczem w ruchu patriotycznym i organizował obchody związane z historią Polski.
Działalność w czasie I wojny światowej
Po wybuchu I wojny światowej, Bandurski był blisko związany z Legionami Polskimi, pełniąc rolę duchowego wsparcia dla żołnierzy. Jego działalność patriotyczna spotkała się z represjami ze strony władz austriackich, co doprowadziło do jego internowania w Wiedniu.
II Rzeczpospolita
Po wojnie Bandurski był aktywny w Wojsku Polskim, a po odzyskaniu niepodległości wrócił do Lwowa, gdzie zaangażował się w pomoc dla demobilizowanych żołnierzy. W Wilnie pełnił rolę kapelana Wojska Litwy Środkowej i był aktywnym uczestnikiem życia społecznego.
Spuścizna i Upamiętnienie
Po śmierci w 1932 roku jego pogrzeb był manifestacją narodową. Bandurski był autorem wielu publikacji dotyczących religii i historii Polski. Jego działalność i zasługi zostały uhonorowane licznymi odznaczeniami, w tym Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari oraz Krzyżem Walecznych.
W latach późniejszych, jego imię nadano wielu instytucjom edukacyjnym, a pomniki i tablice upamiętniające zostały ustanowione w różnych miastach, takich jak Lwów, Wilno i Sokół. Jego życie i praca pozostają istotną częścią polskiego dziedzictwa narodowego.
„`
