Michał Ignacy Kamieński
Michał Ignacy Kamieński (1758–1815) był generałem dywizji Księstwa Warszawskiego. Urodził się w Łęczycy, a zmarł w Roskoszy, niedaleko Białej Podlaskiej.
Kariera wojskowa
Kamieński ukończył Korpus Kadetów w latach 1770–1776, a 1 września 1777 wstąpił do 5 pułku przedniej straży koronnej jako chorąży. W ciągu swojej kariery wojskowej awansował przez różne stopnie, osiągając:
- Major – 1789
- Podpułkownik – 1790
- Płk – 1793
- Generał major – 1794
W 1792 roku brał udział w walkach przeciwko interwencji rosyjskiej, odznaczając się w bitwie pod Wiszniopolem. W 1794 roku, po bitwie pod Szczekocinami, otrzymał awans na generała majora. Został wzięty do niewoli po bitwie pod Maciejowicami.
Powroty i działalność wojskowa
Po odzyskaniu wolności w 1795 roku Kamieński osiedlił się na roli. W 1808 roku, jako generał nadliczbowy, służył w Sztabie Generalnym Księstwa Warszawskiego. W 1809 roku wziął udział w bitwie pod Raszynem, a później zajął Lwów, organizując rząd tymczasowy.
Podczas kampanii napoleońskiej 1812 roku dowodził Dywizją Jazdy V Korpusu Polskiego Wielkiej Armii, gdzie poniósł porażkę pod Romanowem. Ciężko ranny w walkach odwrotowych, trafił do niewoli i był internowany w Białej Cerkwi na Ukrainie. Powrócił do Polski w 1814 roku, a w latach 1814–1815 dzierżawił folwark Litewniki.
Zmarł 31 grudnia 1815 roku w Roskoszy i został pochowany przy kościele św. Anny w Białej Podlaskiej.
Odznaczenia
Kamieński był odznaczony:
- Krzyżem Kawalerskim Orderu Virtuti Militari
- Złotą obrączką „Ojczyzna Obrońcy Swemu”
Bibliografia
- H. P Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1998
- Andrzej Chojnacki, Kariera wojskowa i rodzina generała Michała Ignacego Wincentego Kamieńskiego herbu Topór (1758-1816), „Podlaski Kwartalnik Kulturalny”, nr 4/2022
