Dzisiaj jest 18 stycznia 2025 r.
Chcę dodać własny artykuł

Apolinary Szeluto

Apolinary Szeluto

Apolinary Szeluto (1884-1966) był polskim kompozytorem, pianistą oraz adwokatem, pochodzącym z rodziny szlacheckiej. Należał do grupy Młodych Kompozytorów Polskich, obok takich postaci jak Karol Szymanowski i Grzegorz Fitelberg. Jego dorobek twórczy obejmuje m.in. 42 opery, balet „Świteź”, 27 symfonii, 7 koncertów oraz około 300 pieśni.

Życiorys

Szeluto rozpoczął naukę gry na fortepianie w wieku 9 lat. Uczył się w gimnazjum w Saratowie, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim (1902-1905) oraz pianistykę w Konserwatorium. W latach 1906-1909 kształcił się u Leopolda Godowskiego w Berlinie.

W latach 1911-1918 pełnił funkcję sędziego śledczego, a po wojnie osiedlił się w Warszawie, gdzie pracował w Ministerstwie Sprawiedliwości. W 1934 roku przeniósł się do Słupcy, gdzie pracował jako notariusz, a po wojnie został sędzią Sądu Grodzkiego.

Okres 1918-1933 był najbardziej owocny w jego karierze muzycznej. W latach 1927-1930 Towarzystwo Wydawnicze Muzyki Polskiej wydało kilka jego utworów. W 1938 roku w Poznaniu zaprezentowano poemat „Cyrano de Bergerac”, a Szeluto wystąpił jako solista z koncertem fortepianowym H-dur. Jego utwory były również emitowane w Radiu Polskim.

Po II wojnie światowej Szeluto stał się zwolennikiem socrealizmu w muzyce. Mimo postępującej choroby umysłowej w latach 50. i 60., kontynuował komponowanie, jednak jego późniejsze prace nie zdobyły uznania wśród muzykologów. Po jego śmierci, jego dorobek został zakupiony przez Bibliotekę Narodową w Warszawie.

Szeluto był również autorem licznych artykułów dotyczących muzyki, w tym „Muzyka jako objaw życia społecznego” oraz wspomnień o Szymanowskim i Chopinie. Zmarł 21 sierpnia 1966 roku w Chodzieży, a jego imieniem nazwano Zespół Szkół Muzycznych oraz ulicę w Słupcy.

Przypisy

Bibliografia