Roman Ignacy Plenkiewicz
Roman Ignacy Plenkiewicz (1833-1910) był polskim historykiem literatury, literatem oraz członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Urodził się w Skorczowie, a zmarł w Warszawie.
Życiorys
Plenkiewicz był synem rządcy majątków ziemskich. W 1849 roku ukończył Szkołę Wyższą Realną w Kielcach. Następnie pracował jako nauczyciel w różnych szkołach, m.in. w Kielcach, Warszawie, Płocku oraz Piotrkowie Trybunalskim. W latach 1876-1895 był profesorem w Szkole Handlowej Kronenberga w Warszawie. Po 1895 roku pełnił funkcję sekretarza Komitetu Nadzorczego Towarzystwa Kredytowego Miejskiego w Warszawie.
W 1908 roku został członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Publikował prace na łamach „Rocznika Piotrkowskiego” oraz „Tygodnia”. Był redaktorem Encyklopedii wychowawczej. W swoim dorobku literackim posiadał powieść Perła zatracona oraz liczne artykuły i wiersze.
W pracy naukowej skupiał się na historii literatury polskiego Odrodzenia i dydaktyce. Napisał monografię poświęconą Janowi Kochanowskiemu oraz zajął się poglądami Mikołaja Reja. Promował nauczanie języków klasycznych w szkołach średnich oraz opracował program nauczania historii literatury.
Publikacje
Plenkiewicz był aktywnym encyklopedystą i członkiem komitetu redakcyjnego Encyklopedii Wychowawczej. Jego najważniejsze prace to:
- Uwagi o dziełach pomocniczych do wykładu nauk w zakładach średnich (1865)
- Opis miasta Petrokowa, zwanego niegdyś Piotrkowem Trybunalskim (1871)
- Krytyka (1879)
- „Faust” i jego przekłady u nas (1888)
- Historia literatury polskiej na tle dziejów narodu (1889)
- Goethe (1890)
- Kształcenie młodzieży. Nauczanie początkowe i średnie (1898)
- Historia literatury powszechnej w zarysie (1906)
Bibliografia
* Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 3: P-Z (red. A. Śródka, P. Szczawiński), Ossolineum, Wrocław 1985.
