Wiktoryn z Podiebradów
Wiktoryn z Podiebradów (ur. 29 maja 1443, zm. 30 września 1500) był hrabią kłodzkim w latach 1459–1485 oraz zarządcą księstwa opawskiego w dwóch okresach: 1465–1472 i 1472–1485. W 1485 roku dokonał wymiany posiadłości na część Słowenii, a w 1487 roku został usunięty z władzy.
Życiorys
Wiktoryn był synem króla czeskiego Jerzego z Podiebradów i Kunegundy ze Šternberka. Od najmłodszych lat wspierał politykę ojca, który dążył do zabezpieczenia przyszłości rodziny poprzez nadania na Śląsku. W 1459 roku, równocześnie z nadaniem Czech ojcu, Wiktoryn, wraz z braćmi, otrzymał tytuł księcia Rzeszy oraz godność hrabiego Kłodzka. Tytuł księcia został potwierdzony w 1462 roku po jego zasługach w tłumieniu buntu w Austrii.
W 1465 roku Wiktoryn otrzymał 1/3 księstwa opawskiego. Jego kariera została przerwana przez konflikt z królem Maciejem Korwinem, a w 1469 roku Wiktoryn trafił do niewoli węgierskiej, z której wyszedł w 1471 roku. Przyjął katolicyzm pod naciskiem nowego suwerena, co przyniosło mu pełną władzę nad Opawszczyzną oraz Kolínem.
W kolejnych latach, z obawy przed utratą władzy, opowiedział się po stronie Macieja Korwina, udzielając mu pomocy na Śląsku. Jednak jego rządy trwały tylko do 12 maja 1485 roku, kiedy to Korwin wymusił na nim rezygnację w zamian za dobra w Słowenii. Po śmierci Korwina w 1490 roku, Wiktoryn nie odzyskał utraconych posiadłości, co doprowadziło do jego śmierci w 1500 roku w Cieszynie.
Rodzina i potomstwo
Wiktoryn był trzykrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była Małgorzata z Pirkštejnu, drugą Zofia, córka Bolesława II, a trzecią Helena Małgorzata Paleolog. Z małżeństw tych miał dwóch synów: Bartłomieja i Wawrzyńca oraz pięć córek, w tym Joannę, Magdalenę Eufemię oraz Apolonię.
Podsumowanie
Wiktoryn z Podiebradów był znaczącą postacią na Śląsku w XV wieku, jednak jego ambicje polityczne nie zakończyły się sukcesem. Pozbawiony dziedzictwa, zmarł w Cieszynie, pozostawiając po sobie liczne potomstwo.
