Siła robocza w ekonomii
Siła robocza odnosi się do części społeczeństwa w wieku produkcyjnym, która jest zdolna i chętna do pracy. Obejmuje ona zarówno osoby zatrudnione, jak i bezrobotne. Zazwyczaj dotyczy to ludzi, którzy ukończyli określony wiek, nie uczą się w trybie dziennym, są fizycznie zdolni do pracy, nie osiągnęli wieku emerytalnego i nie wycofali się z rynku pracy z powodów osobistych, takich jak wychowywanie dzieci.
Definicja siły roboczej obejmuje nie tylko zdolność fizyczną i psychiczną, ale także kwalifikacje, które wynikają z wykształcenia i doświadczenia. Stanowi ona jeden z kluczowych czynników produkcji.
Ewolucja pojęcia
Pojęcie siły roboczej ma swoje korzenie w literaturze marksistowskiej, gdzie często używane jest zamiennie z terminem proletariat. Współcześnie w literaturze socjologicznej i ekonomicznej coraz częściej zastępowane jest terminem „kapitał ludzki”, który uwzględnia nie tylko liczbę pracowników, ale także ich motywacje, zdolności przedsiębiorcze oraz kwalifikacje.
W kontekście pracowników wykonujących proste zadania, szczególnie w przemyśle, często pojawia się pojęcie taniej siły roboczej, co odnosi się do ich atrakcyjności z punktu widzenia kosztów dla pracodawcy.
Podsumowanie
- Siła robocza to zdolność i chęć do pracy wśród osób w wieku produkcyjnym.
- Obejmuje zatrudnionych i bezrobotnych, wykluczając osoby uczące się oraz emerytów.
- Ewolucja pojęcia prowadzi do stosowania terminu „kapitał ludzki”.
- W przemyśle często mówi się o „taniej sile roboczej”.
