Liryki Lozańskie Adama Mickiewicza
Liryki lozańskie to zbiór wierszy Adama Mickiewicza, stworzony w latach 1839–1840 podczas jego pobytu w Lozannie. Do najważniejszych utworów wchodzą:
- Snuć miłość
- Nad wodą wielką i czystą
- Gdy tu mój trup
- Polały się łzy (określany przez Juliana Przybosia jako „wiersz-płacz”)
Niektórzy wydawcy dodają także utwory takie jak Ach, już i w rodzicielskim domu oraz Uciec z duszą na listek. Liryki te zostały opublikowane dopiero po śmierci poety.
Cechy Liryki Lozańskiej
Utwory różnią się od wcześniejszych dzieł Mickiewicza oraz od ówczesnej liryki romantycznej. Charakteryzują się:
- większą zwięzłością
- odejściem od opisowości i retoryki
- melodyjnością, opartą na paralelizmach i powtórzeniach
Liryki lozańskie zapowiadają nowy etap w twórczości Mickiewicza oraz w rozwoju poezji romantycznej i wprowadzają sentymentalne skojarzenia. Utwory te nie są ze sobą powiązane ani w przesłaniu, ani w nastroju poetyckim.
Podsumowanie
Liryki lozańskie stanowią ważny element dorobku Mickiewicza, ukazując jego ewolucję jako poety i wpływ na romantyzm. Utwory te charakteryzują się nowatorskim podejściem do formy i treści, co czyni je unikalnymi w polskiej literaturze.
