Irving Langmuir
Irving Langmuir (31 stycznia 1881 – 16 sierpnia 1957) był amerykańskim fizykochemikiem, który przyczynił się do rozwoju badań nad wyładowaniami elektrostatycznymi w gazach oraz zjawiskami powierzchniowymi. W 1932 roku otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii za swoje osiągnięcia w chemii powierzchni.
Życiorys
Langmuir urodził się w Brooklynie. Po ukończeniu studiów z zakresu metalurgii na Columbia University w 1903 roku, uzyskał doktorat z chemii fizycznej na Uniwersytecie w Getyndze. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych pracował jako nauczyciel chemii, a następnie dołączył do General Electric Research Laboratory, gdzie prowadził badania nad zjonizowanymi gazami.
Dokonania naukowe
Langmuir był pionierem w badaniach monowarstw adsorpcyjnych na powierzchni cieczy, zwanych warstwami Langmuira, które są kluczowe dla analizy właściwości fizykochemicznych pojedynczych cząsteczek. Opracował również metodę przenoszenia monowarstw na podłoża stałe, rozwiniętą przez jego współpracowniczkę, Katharine Burr Blodgett, w postaci warstw Langmuira-Blodgett. W 1916 roku zaproponował izotermę adsorpcji, znaną jako izotermę Langmuira.
- Palnik Langmuira – wysokowydajny palnik wodorowy stosowany w laboratoriach.
- Sonda Langmuira – narzędzie do badań plazmy.
- Pompa dyfuzyjna – umożliwiająca uzyskanie wysokiej próżni w laboratoriach.
- Udoskonalenie żarówki poprzez wprowadzenie obojętnego gazu.
W 1946 roku Langmuir współpracował z meteorologiem Bernardem Vonnegutem nad sztucznym wywoływaniem deszczu, co zainspirowało postać Dr. Felixa Hoenikkera w powieści Kurta Vonneguta „Kocia kołyska”. Jego koncepcja substancji lód-9 odgrywa również ważną rolę w tej książce.
Podsumowanie
Irving Langmuir był kluczową postacią w dziedzinie fizykochemii, której badania i wynalazki miały wpływ na rozwój nauki i technologii. Jego wkład w badania nad zjawiskami powierzchniowymi oraz innowacyjne urządzenia pozostają ważnym elementem współczesnej chemii i fizyki.
