Henryk de Villena
Henryk de Villena (hiszp. Enrique de Villena, Enrique de Aragón), znany jako El nigromántico, był kastylijskim pisarzem i tłumaczem, żyjącym w latach 1384-1434. Pełnił funkcję wielkiego mistrza zakonu Calatrava w latach 1404-1407 oraz był tytularnym markizem de Villena.
Życie i kariera
Henryk był synem Joanny Kastylijskiej, nieślubnej córki Henryka II, oraz Piotra, markiza de Villena. Jego ojciec zginął w bitwie pod Aljubarrota. Kształcił się w Walencji i Barcelonie oraz na dworze aragońskim. Jego małżeństwo z Marią de Albornoz, bogatą właścicielką ziemską, zostało unieważnione przez króla Henryka III z powodu rzekomej impotencji Henryka. Po śmierci protektora, Henryk stracił wsparcie, co doprowadziło do konfliktu w zakonie Calatrava.
W 1414 roku uczestniczył w koronacji Ferdynanda I Aragońskiego w Saragossie, a następnie przebywał w Walencji do 1417 roku. W ostatnich latach życia skupił się na literaturze, mając nieślubną córkę Izabelę, przyszłą pisarkę i zakonnicę. Zmarł osamotniony i w trudnej sytuacji finansowej.
Twórczość
Henryk de Villena był wszechstronnym erudytą, interesującym się astronomią, astrologią, alchemią, geometrią, arytmetyką, teologią i medycyną. Do jego najważniejszych dzieł należą:
- Dwanaście prac Herkulesa (1417)
- Traktat o trądzie (ok. 1422)
- Arte cisoria (1423) – traktat gastronomiczny
- Arte de trovar (1433)
- Traktat o astrologii
Henryk tłumaczył również dzieła klasyków, w tym „Boską komedię” i „Eneidę”. Jego prace, choć przyniosły mu reputację heretyka i czarnoksiężnika, miały znaczący wpływ na rozwój hiszpańskiej prozy. Po jego śmierci Jan II Kastylijski polecił zniszczenie jego książek w bibliotece w Villena, co świadczy o kontrowersyjności jego twórczości.
