Strefa klimatów umiarkowanych
Strefa klimatów umiarkowanych, według klasyfikacji Wincentego Okołowicza, jest jedną z pięciu głównych stref klimatycznych. Dzieli się na dwie części na półkuli północnej: chłodniejszą północną oraz cieplejszą południową, a na półkuli południowej na cieplejszą północną i chłodniejszą południową.
Średnia roczna temperatura w tej strefie waha się od 0 °C do 10 °C, a roczne opady występują w różnych porach roku. Amplituda temperatury może wynosić od około 20 °C w klimatach morskich do 45 °C w skrajnie kontynentalnych. W części chłodniejszej charakterystyczną formacją roślinną jest tajga, natomiast w cieplejszej – lasy liściaste i mieszane, występujące m.in. w Europie Środkowej i Południowej. Pory roku w tej strefie są wyraźnie rozpoznawalne.
Podział klimatu umiarkowanego
Klimat umiarkowany dzieli się na dwie główne kategorie:
- Umiarkowany ciepły:
- Wybitnie morski i morski – niska amplituda temperatury, duże opady (np. Europa Zachodnia).
- Przejściowy – zmienne stany pogody (np. Polska).
- Kontynentalny – duża amplituda temperatur, małe opady (np. Ukraina, Białoruś).
- Odmiany monsunowe – silne opady podczas letniego monsunu (np. północna Japonia).
- Umiarkowany chłodny:
- Morski – chłodne lata, łagodne zimy, silne opady (np. środkowa Norwegia).
- Kontynentalny – ciepłe lata i mroźne zimy (np. środkowa Federacja Rosyjska).
- Przejściowy – zmienne stany pogody (np. Finlandia).
Bibliografia
- Janusz Stasiak, Zbigniew Zaniewicz: Geografia. Vademecum maturalne. Wydawnictwo Pedagogiczne „Operon”, Gdynia 2006.
- Wincenty Okołowicz: Strefy klimatyczne. W: Atlas geograficzny. PPWK, Warszawa 1990.
