Pseudonim artystyczny

Pseudonim artystyczny, znany również jako „nom de plume” lub „stage name”, to nazwa używana przez osoby publiczne przy podpisywaniu dzieł lub występach. Może być indywidualny, jak w przypadku Bolesława Prusa (Aleksander Głowacki), lub zbiorowy, gdy z jednego pseudonimu korzysta grupa autorów (np. Luther Blisset).

W literaturze

Amerykańska pisarka Catherine Nichols przeprowadziła eksperyment, wysyłając manuskrypt pod męskim pseudonimem. Odpowiedzi od wydawców były znacznie lepsze w przypadku męskiego nazwiska – 17 z 50 pozytywnie zareagowało na męski pseudonim w porównaniu do 2 na kobiecy. Siostry Brontë również używały pseudonimów: Charlotte jako Currer, Emily jako Ellis, a Anne jako Acton Bell. Maria Komornicka przyjęła pseudonim Piotr Włast, co kwestionowało jej tożsamość płciową. Przykładem długotrwałego użycia pseudonimu jest Elena Ferrante, a Maryla Szymiczkowa to twór dwóch autorów, Jacka Dehnela i Piotra Tarczyńskiego.

Przyczyny stosowania pseudonimów artystycznych

Pseudonimy artystyczne są stosowane z różnych powodów:

Marketingowe:
- ze względu na zbyt długie lub trudne do wymówienia nazwisko
- w celu zwiększenia atrakcyjności medialnej
Anonymowość: ukrycie prawdziwej tożsamości (np. Banksy)
Oddzielanie twórczości: np. J.K. Rowling jako Robert Galbraith
Równość szans: używanie męskich pseudonimów przez autorki dla zwiększenia szans na akceptację przez wydawców