Getto krakowskie
Getto krakowskie, oficjalnie znane jako Żydowska dzielnica mieszkaniowa w Krakowie, zostało utworzone przez niemieckie władze okupacyjne w marcu 1941 roku w dzielnicy Podgórze. Przed II wojną światową Kraków zamieszkiwała społeczność żydowska licząca około 68 tysięcy osób, z czego ponad 15 tysięcy trafiło do getta, a liczba ta wzrosła do 20 tysięcy w wyniku przesiedleń. Getto zostało zlikwidowane w marcu 1943 roku.
Historia
Po zajęciu Krakowa przez wojska niemieckie 6 września 1939 roku, Żydzi zaczęli być prześladowani. Nałożono na nich obowiązek pracy przymusowej, noszenia opasek z Gwiazdą Dawida, a synagogi zostały zamknięte. 8 września 1939 roku utworzono Radę Żydowską (Judenrat), której celem było egzekwowanie zarządzeń okupanta.
Getto zajmowało obszar około 20 hektarów i obejmowało 15 ulic oraz 320 domów. Otoczone było drutem kolczastym i miało cztery bramy strzeżone przez policję. W getcie funkcjonowały zakłady pracy, w tym fabryki i apteka.
Deportacje i likwidacja getta
W 1942 roku Niemcy przeprowadzili dwie akcje deportacyjne, wywożąc tysiące Żydów do obozów zagłady. W grudniu 1942 roku getto podzielono na dwie części: „A” dla osób zdolnych do pracy i „B” dla bezrobotnych oraz chorych. W marcu 1943 roku przeprowadzono akcję likwidacyjną, w której tysiące Żydów zostało zamordowanych lub deportowanych.
Obiekty w getcie
- Apteka Pod Orłem
- Plac Bohaterów Getta
- Fragmenty muru getta przy ul. Lwowskiej 27
- Fragmenty muru getta przy ul. Limanowskiego 62
Mieszkańcy getta
W getcie żyli wybitni przedstawiciele kultury i nauki, m.in.:
- Miriam Akavia – pisarka
- Julian Aleksandrowicz – lekarz
- Oskar Schindler – przemysłowiec ratujący Żydów
- Tadeusz Pankiewicz – właściciel Apteki pod Orłem
Literatura dotycząca getta krakowskiego
- Aleksander Bieberstein, Zagłada Żydów w Krakowie
- Katarzyna Zimmerer, Zamordowany świat. Losy Żydów w Krakowie 1939–1945
- Tadeusz Pankiewicz, Apteka w getcie krakowskim
