Łaska uświęcająca
Łaska uświęcająca, znana również jako łaska przebóstwiająca, jest darem Boga, który pozwala człowiekowi osiągnąć świętość. To fundamentalny element jedności Boga i człowieka w teologii chrześcijańskiej.
Teologia katolicka
W katolickiej teologii łaska uświęcająca jest ściśle powiązana z usprawiedliwieniem. Stanowi trwały dar, który obok usprawiedliwienia, jest głównym elementem sakramentalnej łaski chrztu. Umożliwia ona doskonalenie duszy i dążenie do jedności z Bogiem poprzez życie zgodne z Jego wolą i miłością, co jest wyrażone w Przykazaniu miłości.
Trwałość łaski uświęcającej, określana jako charakter lub niezatarte znamię, jest niezbędna do zbawienia. Żaden grzech nie może zniszczyć tego daru, jednak zerwanie komunii z Bogiem wskutek grzechu może sprawić, że łaska chrztu nie zapewni zbawienia.
Teologia katolicka, w przeciwieństwie do niektórych teorii protestanckich, nie neguje wpływu łaski skutecznej, zakładając, że działanie Boga wymaga zgody człowieka. Taki model uwzględnia poszanowanie ludzkiej wolności. Bóg interweniuje przez łaskę aktualną lub uprzedzającą, ale grzech jest świadomym zerwaniem jedności z Nim.
Odzyskanie utraconej jedności z Bogiem jest możliwe dzięki sakramentowi pokuty i pojednania, który przywraca łaskę. Sakrament Eucharystii, jako znak jedności Boga i człowieka, wzmacnia działanie łaski uświęcającej, prowadząc do duchowego udoskonalenia w miłości i świętości.
Teologia innych wyznań
W teologii innych wyznań, pojęcie łaski może mieć różne interpretacje, jednak centralnym elementem pozostaje zbawienie i relacja z Bogiem. Wiele z nich uznaje znaczenie sakramentów, choć ich zrozumienie i rola mogą się różnić.
