Humbert z Romans

Humbert z Romans

Humbert z Romans (ok. 1194 – 14 lipca 1277) był francuskim dominikaninem, który pełnił funkcję generała zakonu w latach 1254–1263. Jest czczony jako błogosławiony przez zakon.

Życiorys

Humbert urodził się w pobożnej rodzinie w Delfinacie. Jego rodzice darzyli szczególnym szacunkiem zakon kartuzów, do którego jeden z jego braci wstąpił. Początkowo Humbert udał się na studia prawnicze do Paryża, gdzie po ukończeniu nauki został wykładowcą.

Decyzję o wstąpieniu do Zakonu Kaznodziejów podjął po inspirującym kazaniu, które usłyszał 30 listopada 1224. Habit zakonny przyjął od Jordana z Saksonii.

Kariera w Zakonie

• 1226 – profesorem teologii na uniwersytecie w Paryżu
• 1236 – przeorem w Lyonie
• 1240 – prowincjałem Rzymu
• 1244 – prowincjałem Francji

W 1241 był kandydatem na papieża, a w 1254 został wybrany generałem zakonu podczas kapituły w Budapeszcie. Zrezygnował z tej funkcji w 1263, powracając do klasztoru w Valence, gdzie spędził resztę życia.

Humbert odmówił przyjęcia patriarchatu Jerozolimy i jedynie raz opuścił klasztor, aby mediować w konflikcie między cystersami na prośbę papieża.

Wkład w Zakon

Humbert był odpowiedzialny za kodyfikację liturgii dominikańskiej, która została zaakceptowana przez papieża Klemensa IV w 1267 roku.