Tiberio Pacca: Życiorys i Kariera
Tiberio Raimondo Gaspare Camillo Pacca (ur. 31 sierpnia 1786 w Benewencie, zm. 29 czerwca 1837 w Neapolu) był włoskim dyplomatą i wysokim urzędnikiem Państwa Kościelnego. Pochodził z arystokratycznej rodziny, jako syn markiza Giuseppe Pacca i Marii Teresy Crivelli. W młodości kształcił się w Nobile Collegio Clementino w Rzymie.
Pacca rozpoczął swoją karierę towarzysząc stryjowi, kardynałowi Bartolomeo Pacca, podczas jego misji nuncjusza w Portugalii. Choć nie przyjął święceń, otrzymał kilka godności kościelnych, w tym prałata papieskiego. Współpracował z papieżem Piusem VII i w latach 1809–1811 był więziony w czasie francuskiej okupacji. Po zwolnieniu w 1811 roku, rozpoczął intensywną karierę w Państwie Kościelnym.
Kariera w Państwie Kościelnym
W 1814 roku został mianowany protonotariuszem apostolskim. Jego dalsze awanse obejmowały:
- delegata w Forli (1815)
- delegata w Viterbo i Civitavecchia (1816)
- gubernatora Rzymu (1816)
- dyrektora generalnego policji papieskiej (1816)
- wicekamerlinga Świętego Kościoła Rzymskiego (1817)
Był uznawany za potencjalnego kandydata do nominacji kardynalskiej, jednak w 1820 roku jego kariera została zrujnowana przez skandal finansowy. Pacca fałszował podpis kardynała Ercole Consalviego, co doprowadziło do jego ucieczki z Rzymu.
Życie po kryzysie
Po ucieczce Pacca szukał schronienia w Szwajcarii i Francji, a ostatecznie osiedlił się w Mediolanie, gdzie w 1824 roku ożenił się z Marie-Madeleine Joussot. W 1828 roku został zrehabilitowany przez papieża Leona XII, lecz zdecydował się pozostać w Mediolanie. W 1833 roku przeniósł się do Piemontu, gdzie objął stanowisko w ministerstwie spraw wewnętrznych Królestwa Sardynii.
Jednak i w tej roli nie zdołał się utrzymać z powodu intryg dworskich. Ostatnie lata życia spędził w Neapolu, gdzie zmarł na cholerę.
Rodzina
Jego bratankiem był Bartolomeo Pacca, który został mianowany kardynałem w 1875 roku.
