Toksyna błonicza
Toksyna błonicza, znana również jako toksyna błonicy, jest substancją wytwarzaną przez pałeczki Corynebacterium diphtheriae. Jej zdolność do produkcji wynika z infekcji wirusem bakteriofagowym B. Toksyna została odkryta w 1890 roku przez Emila Adolfa von Behringa.
Toksyna ta wnika do krwiobiegu, mając szczególne powinowactwo do nerek, serca, wątroby oraz ośrodkowego układu nerwowego. Składa się z dwóch fragmentów:
- A – odpowiedzialny za właściwości nekrotyzujące, hemolityczne i letalne, zdolny do zniszczenia komórki przy minimalnej ilości.
- B – odpowiada za rozprzestrzenianie toksyny i ma właściwości hialuronidazy, co pozwala jej na rozpuszczanie lepiszcza tkankowego.
Działanie toksyny może prowadzić do zaburzeń widzenia, krążenia, duszności oraz porażenia nerwów obwodowych. Szczepy C. diphtheriae, które nie produkują toksyny, mogą powodować łagodne zapalenie gardła. Leczenie obejmuje podanie surowicy antytoksynowej oraz antybiotyków. Brak leczenia może prowadzić do szybkiego zgonu.
Dawka śmiertelna
Toksyna błonicza jest niezwykle toksyczna, a dawka śmiertelna dla ludzi wynosi około 0,1 μg/kg masy ciała. Większa ilość toksyny może prowadzić do śmiertelnej martwicy serca i wątroby.
Przypisy
- Kategoria: Toksyny bakteryjne
- Kategoria: Peryferyjne białka błonowe
