Enno Lolling
Enno Lolling (19 lipca 1888 – 27 maja 1945) był niemieckim lekarzem oraz zbrodniarzem hitlerowskim, pełniącym funkcję naczelnego lekarza w obozach koncentracyjnych. Był oficerem SS oraz uczestnikiem I wojny światowej, gdzie służył jako lekarz sztabowy.
Kariera
Po wojnie, Lolling przystąpił do NSDAP oraz Hitlerjugend. W 1936 roku został przeniesiony do SS, gdzie objął stanowisko lekarza obozowego w KL Dachau. W 1937 roku awansował na zwierzchnika lekarzy w tym obozie, a w 1941 roku został naczelnym lekarzem garnizonu SS w Oranienburgu.
Od 1942 roku kierował sprawami sanitarnymi w Głównym Urzędzie Gospodarczo-Administracyjnym SS. Jego przełożonym był Richard Glücks, a Lolling miał pod sobą wszystkich lekarzy obozów, co pozwalało mu na dobór personelu według osobistych kryteriów, w tym bezwzględności.
Lolling był znany z prowadzenia eksperymentów medycznych na więźniach oraz z nałogów, takich jak uzależnienie od morfiny i alkoholu. Zmarł w wojskowym szpitalu, prawdopodobnie popełniając samobójstwo.
Odznaczenia
- Krzyż Żelazny II Klasy
- Wojenny Krzyż Zasługi II i I Klasy z Mieczami
- Pierścień Honorowy SS
- Honorowa Szpada SS
Literatura
W literaturze dotyczącej Enno Lollinga można znaleźć następujące pozycje:
- Rudolf Höss, Autobiografia, Warszawa 1989
- Ernst Klee, Auschwitz. Medycyna III Rzeszy i jej ofiary, Kraków 2001
- Aleksander Lasik, Biographies of Auschwitz SS-men, München-New Providence-London-Paris 1995
- Jan Mikulski, Medycyna hitlerowska w III Rzeszy, Warszawa 1981
Lolling pozostaje kontrowersyjną postacią w historii medycyny oraz zbrodni hitlerowskich, co czyni go istotnym tematem badań naukowych i historycznych. Jego działania w obozach koncentracyjnych są przykładem skrajnego braku etyki w medycynie.
