Klasa robotnicza idzie do raju
Klasa robotnicza idzie do raju (wł. La classe operaia va in paradiso) to włoski dramat obyczajowy z 1971 roku, wyreżyserowany przez Elio Petriego. Film zdobył Złotą Palmę na 25. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes w 1972 roku, ex aequo z filmem Sprawa Mattei Francesco Rosiego. Gian Maria Volonté, odtwórca głównych ról w obu filmach, otrzymał specjalne wyróżnienie na tym festiwalu.
Opis filmu
Film opowiada historię Lulu Massy, tokarza akordowego i przodownika pracy w fabryce w Mediolanie. Pomimo wysokiej wydajności, Lulu spotyka się z nieprzychylnym podejściem kolegów. W wyniku wypadku w pracy traci palec, co staje się impulsem do organizacji protestu przez związki zawodowe, dążące do poprawy warunków pracy. Pod wpływem działaczy studenckich Lulu angażuje się w ruch protestacyjny, co prowadzi do utraty pracy i załamania psychicznego. Ostatecznie wraca do fabryki, ale pozostaje na podrzędnym stanowisku, żyjąc w ciągłej frustracji.
Tytuł filmu nawiązuje do proroczego snu Lulu, w którym przedstawiono, że ludzie pracy nie mogą wejść do raju po śmierci, gdyż droga do niego jest zablokowana przez mur.
Obsada
- Gian Maria Volonté jako Lulu Massa
- Mariangela Melato jako Lidia
- Luigi Diberti jako Bassi
- Salvo Randone jako Militina
- Federico Scrobogna
- Gino Pernice
- Giuseppe Fortis
- Renata Zamengo
Przypisy
Film jest ważnym przykładem włoskiej kinematografii lat 70., poruszającym kwestie klasy robotniczej i walki o prawa pracownicze.
Linki zewnętrzne
- Kategoria: Filmy kręcone w Piemoncie
- Kategoria: Filmy nagrodzone Złotą Palmą
- Kategoria: Filmy wyróżnione Nagrodą David di Donatello
- Kategoria: Włoskie filmy obyczajowe
- Kategoria: Włoskie filmy z 1971 roku
