Linia Wallace’a
Linia Wallace’a to hipotetyczna granica, która dzieli australijską i orientalną krainę zoogeograficzną. Została wyznaczona przez angielskiego naturalistę Alfreda Russela Wallace’a w 1863 roku na podstawie jego badań fauny na wyspach Archipelagu Sundajskiego.
Wallace, podróżując po tym regionie, zauważył znaczące różnice w faunie między wyspami Bali i Lombok. Na Bali spotkał zwierzęta charakterystyczne dla krainy orientalnej, podczas gdy na Lombok występowały gatunki typowe dla krainy australijskiej. Linia ta przebiega przez:
- Archipelag Malajski,
- Filipiny a Moluki,
- Borneo a Celebes,
- Bali (na zachodzie) a Lombok (na wschodzie).
Linia Wallace’a stanowi wschodnią granicę obszaru, który w czasie plejstocenu, gdy poziom morza był znacznie obniżony, tworzył z Półwyspem Malajskim jedną całość lądową.
Linia Lydekkera
W 1913 roku Richard Lydekker zaproponował inną linię, wyznaczającą zachodnią granicę kontynentu australijskiego w plejstocenie. Linia ta pokrywa się z izobatą 200 m, stanowiącą granicę szelfu kontynentalnego Australii. Na cześć Lydekkera, linia ta została nazwana linią Lydekkera.
Linia Webera
Kolejną istotną linią w zoogeografii jest linia Webera, która określa równowagę faunistyczną obu krain. Na tej linii stosunek liczby gatunków orientalnych do australijskich jest wyrównany.
Podsumowanie
Linia Wallace’a, Lydekkera oraz Webera są kluczowymi elementami w badaniach zoogeograficznych, ilustrującymi różnorodność fauny w regionie Archipelagu Sundajskiego oraz wpływ historycznych zmian geograficznych na rozmieszczenie gatunków.
