Henryk Grotowski
Henryk Grotowski (9 marca 1949 – 11 kwietnia 2019) był polskim hokeistą na trawie i olimpijczykiem. Pochodził z rodziny związanej z hokejem; jego ojciec Marian był trenerem, a bracia Ryszard i Piotr reprezentowali Polskę w tej dyscyplinie. Jego syn Rafał również wystąpił na igrzyskach olimpijskich.
Kariera sportowa
Grotowski ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Gnieźnie w 1967 roku, zdobywając zawód ślusarza-mechanika. Jego kariera sportowa rozpoczęła się w Stelli Gniezno, gdzie trenował pod kierunkiem ojca. W 1974 roku zdobył tytuł mistrza Polski. Następnie bronił barw Lecha Poznań, osiągając kolejne sukcesy mistrzowskie w latach 1977 i 1978. Po powrocie do Stelli Gniezno, pełnił także rolę instruktora.
Osiągnięcia
Grotowski był znanym napastnikiem, który w sezonie 1981/1982 zdobył „Złotą laskę” dla najlepszego strzelca polskiej ligi. W latach 1968-1976 reprezentował Polskę w 89 meczach, zdobywając 53 bramki. Brał udział w:
- Mistrzostwach Świata (1975)
- Mistrzostwach Europy (1970, 1974)
- Igrzyskach Olimpijskich w Monachium (1972), gdzie zdobył 6 bramek, a drużyna zajęła 11. miejsce.
Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery zawodniczej, Grotowski pracował jako trener, m.in. w Polskim Związku Hokeja na Trawie, gdzie prowadził kadrę juniorów młodszych. Otrzymał tytuł Mistrza Sportu i angażował się w rozwój hokeja młodzieżowego w Polsce, organizując różne imprezy.
Był żonaty z Grażyną Kabacińską, z którą miał dwóch synów: Rafała, olimpijczyka z Sydney w 2000 roku, oraz Mirosława, który także uprawiał hokej na trawie w barwach Stelli Gniezno.
Podsumowanie
Henryk Grotowski był wybitnym hokeistą, który znacząco wpłynął na rozwój hokeja na trawie w Polsce, zarówno jako zawodnik, jak i trener. Jego osiągnięcia sportowe oraz zaangażowanie w hokej młodzieżowy pozostają ważnym elementem polskiej historii tej dyscypliny.
