Zespół pobernardyński we Wrocławiu
Zespół pobernardyński, położony przy ul. Bernardyńskiej 5 we Wrocławiu, to zdesakralizowany kompleks składający się z dawnego kościoła św. Bernardyna oraz klasztoru bernardynów. Obecnie mieści Muzeum Architektury, biura Miejskiego Konserwatora Zabytków oraz mieszkania prywatne.
Historia do 1945 roku
W 1453 roku, po przybyciu św. Jana Kapistrana do Wrocławia, rozpoczęto budowę drewnianego kościoła i klasztoru, która zakończyła się przed rokiem 1500. W latach 1463-1502 wzniesiono nową, trójnawową bazylikę, a drewniany kościół został rozebrany. W 1704 roku nadano kościołowi późnobarokowy szczyt fasady.
Klasztor został zbudowany jako czworobok z wirydarzem, a jego wnętrza reprezentowały styl późnego gotyku. Po ukończeniu zespołu, w 1522 roku, bernardyni zostali zmuszeni do opuszczenia miasta. W klasztorze urządzono szpital, szkołę oraz placówkę pomocy społecznej. Kościół w 1526 roku przeszedł w ręce ewangelików, którzy prowadzili w nim parafię aż do końca II wojny światowej.
W klasztorze znajdowała się również biblioteka, znana jako Bernardyna, która w XVIII wieku liczyła 6348 pozycji, stając się jedną z najważniejszych bibliotek we Wrocławiu. Zbiory obejmowały nie tylko książki, ale także dzieła sztuki, monety, medale oraz przyrządy astronomiczne.
Historia po 1945 roku
Po II wojnie światowej zespół pobernardyński został zniszczony w 60%. Odbudowę przeprowadzono w latach 1947-1949 oraz 1957-1967 pod kierunkiem Edmunda Małachowicza, który został wyróżniony za zachowanie gotyckiej atmosfery budynków. Od 1965 roku w zrewitalizowanym kościele oraz klasztorze mieści się Muzeum Architektury.
