Melchior von Hatzfeldt
Melchior von Hatzfeldt, znany również jako Hatzfeld, urodził się 20 października 1593 roku w zamku Crottorf k. Friesenhagen, a zmarł 9 stycznia 1658 roku w Powidzku k. Żmigrodu. Był dowódcą wojskowym w służbie cesarstwa Habsburgów oraz marszałkiem polnym podczas wojny trzydziestoletniej.
Życiorys
Pochodził z niemieckiej szlachty, której korzenie sięgają X wieku. Początkowo miał zostać duchownym, lecz po ukończeniu studiów we Francji wstąpił do wojska cesarskiego. Już w służbie Wallensteina awansował na oficera, a w 1631 roku stał się spadkobiercą dóbr hrabiego von Gleichen. W 1632 otrzymał stopień pułkownika, a w 1635 awansował na feldmarszałka oraz zyskał tytuł hrabiowski.
Po zamordowaniu Wallensteina w 1634 roku, Hatzfeldt dowodził wojskami w służbie Matthiasa Gallasa. 25 czerwca 1635 roku został mianowany marszałkiem polnym. W 1636 zdobył Magdeburg, lecz w 1637 poniósł klęskę w bitwie pod Wittstock. W 1638 odniósł zwycięstwo w bitwie pod Vlotho, a w 1640 wspólnie z Octaviem Piccolominim wyparł szwedzkiego wodza, Johana Banéra, z Czech.
W 1641 cesarz Ferdynand III nadał mu dobra wolnego państwa stanowego Trachenberg, a w 1643 brał udział w zdobyciu Tuttlingen. Po porażce w 1645 roku pod Jankowem, gdzie został wzięty do niewoli, zakończył swoją służbę wojskową.
Po wojnie zajął się gospodarowaniem swoim majątkiem, w tym rozbudową zamku w Żmigrodzie. W 1657 roku powrócił do służby, dowodząc wyprawą wojsk cesarskich wspierających Polskę w czasie „potopu szwedzkiego”. Zmusił Szwedów do opuszczenia Krakowa, lecz podczas wyprawy ciężko zachorował i zmarł po kilku miesiącach.
Hatzfeldt został pochowany w kościele parafialnym w Żmigrodzie, a jego serce umieszczono w kościele w Weikersheim.
Przypisy i Bibliografia
- Piotr Hapanowicz, Oswobodziciel Krakowa. Feldmarszałek Melchior Hatzfeld, „Kraków”, nr 6/2008, s. 46–47.
Hatzfeldt był marszałkiem polnym Arcyksięstwa Austriackiego oraz uczestnikiem wojny trzydziestoletniej i wojny polsko-szwedzkiej.
