Neotomizm
Neotomizm to współczesna interpretacja tomizmu, będąca głównym nurtem filozoficznym neoscholastyki, szczególnie cenionym w katolicyzmie. Neotomiści podkreślają znaczenie różnic między nauką, religią a sztuką, a „filozofię pierwszą” traktują jako teorię bytu. Kluczowe cechy neotomizmu to realizm, pluralizm, hylemorfizm, teizm, intelektualizm oraz klasyczna koncepcja prawdy.
Geneza
Na rozwój neotomizmu wpłynęła encyklika papieża Leona XIII, Aeterni Patris z 1879 roku, która zachęcała do kontynuowania filozofii scholastycznej w duchu św. Tomasza z Akwinu.
Odmiany neotomizmu
Neotomizm dzieli się na kilka istotnych odmian:
- tomizm tradycyjny (np. J. A. Gredt, S. Adamczyk)
- lowański (np. D. Mercier, K. Kłósak)
- transcendentalizujący (np. E. Coreth)
- egzystencjalny (np. E. Gilson, M. A. Krąpiec, M. Gogacz)
Podsumowanie
Neotomizm, jako nowoczesna wersja tomizmu, odgrywa ważną rolę w filozofii współczesnej, łącząc tradycję scholastyczną z aktualnymi myślami filozoficznymi.
