Izomery jądrowe
Izomery jądrowe to jądra atomowe, które mają taką samą liczbę protonów i neutronów, co oznacza, że są tym samym nuklidem, ale różnią się stanem kwantowym. Odkrycia tego zjawiska dokonał Otto Hahn w 1931 roku, badając produkty rozpadu uranu.
Hahn zauważył, że protaktyn 234Pa może ulegać rozpadowi β z różnymi czasami połowicznego rozpadu. Zidentyfikował dwa różne czasy: jeden wynosił 1,17 min, a drugi 6,7 h. W obu przypadkach emitowane cząstki β miały różne energie.
W fizyce jądrowej terminu „izomer” często używa się w odniesieniu do metatrwałych, wzbudzonych stanów izotopu. Należy jednak zauważyć, że granica między stanem trwałym a nietrwałym jest płynna i może wynosić od kilku nanosekund do kilku sekund lub więcej.
