„`html
Pucz Kappa-Lüttwitza
Pucz Kappa-Lüttwitza to nieudana próba przewrotu monarchistycznego w Republice Weimarskiej, która miała miejsce w marcu 1920 roku. Był to czas, kiedy Republika borykała się z wieloma problemami, w tym z napięciami politycznymi oraz niezadowoleniem społecznym związanym z traktatem wersalskim.
Tło historyczne
Republika Weimarska doświadczyła licznych kryzysów w latach 1920−1924, w tym rosnącej presji ze strony lewicy oraz prawicy, a także nieufności armii wobec demokratycznych rządów. W lipcu 1919 roku miała miejsce pierwsza nieudana próba zamachu stanu, ale sytuacja stała się krytyczna po 10 stycznia 1920 roku, kiedy to wszedł w życie traktat wersalski, co wywołało masowe demonstracje.
Kulisy puczu
Pucz rozpoczął się 13 marca 1920 roku, kiedy to oddziały Freikorpsów dowodzone przez gen. Lüttwitza zajęły Berlin. Wolfgang Kapp został mianowany kanclerzem przez puczystów, a legalny rząd wycofał się do Drezna i ogłosił strajk generalny. Kluczowym czynnikiem, który przyczynił się do niepowodzenia puczu, była odmowa biurokracji ministerialnej wypełnienia poleceń Kappa.
Przebieg puczu
- Reichswehra liczyła około 400 tys. żołnierzy, a Freikorpsy około 250 tys. mężczyzn.
- W marcu 1920 roku ogłoszono rozkazy rozwiązania Marinebrigade Ehrhardt, co doprowadziło do buntu.
- Lüttwitz, pod presją, nakazał marsz oddziału na Berlin.
- Rząd Eberta przeniósł się do Drezna, a potem do Stuttgartu, gdzie wezwał robotników do strajku.
- Strajk, który paraliżował kraj, doprowadził do upadku puczu.
Kapp i Lüttwitz uciekli do Szwecji, a po upadku puczu wybuchła rewolucja robotnicza, której uczestnicy stworzyli Armię Czerwoną liczącą od 50 do 80 tys. osób.
Podsumowanie
Pucz Kappa-Lüttwitza był kluczowym wydarzeniem w historii Republiki Weimarskiej, ilustrującym napięcia polityczne i społeczne tamtego okresu. Pomimo niepowodzenia puczu, sytuacja w Niemczech pozostała niestabilna, co przyczyniło się do dalszych kryzysów społecznych i politycznych w przyszłości.
„`
