Baszta Białogłówka
Baszta Białogłówka to średniowieczny zabytek pochodzący z pierwszej połowy XV wieku, znajdujący się w Stargardzie, w najstarszej części Starego Miasta. Położona jest na obrzeżu dawnego grodziska, blisko bramy Wałowej, nad zakolem rzeki Iny. W 2010 roku została uznana za pomnik historii przez Prezydenta RP.
Baszta ma sześciokątny, otynkowany na biało hełm, a jej konstrukcja opiera się na kwadratowej podstawie, która przechodzi w cylindryczny kształt, osiągając wysokość około 30 metrów. Wewnątrz znajdują się sześć kondygnacji, w tym lochy więzienne. Jest także częścią Europejskiego Szlaku Gotyku Ceglanego.
Legenda Białogłówki
Według średniowiecznej legendy, kiedy większość mężczyzn z Stargardu wyruszyła na wojnę, w mieście pozostały jedynie kobiety, dzieci i starcy. Gdy nieznane wojska zaatakowały, kobiety postanowiły bronić miasta. Z pomocą gorącej smoły, którą wylewały na wrogów, udało im się odeprzeć atak. Na cześć ich odwagi, władca nakazał pomalować szczyt baszty na biało i nadać jej nazwę „Baszta Białogłówka”, nawiązując do białych czepków noszonych przez kobiety.
