„`html
Witold Rowicki
Witold Rowicki, właściwie Witold Kałka (ur. 26 lutego 1914 w Taganrogu, zm. 1 października 1989 w Warszawie) – polski dyrygent, pedagog i organizator życia muzycznego. Był jednym z kluczowych propagatorów muzyki w Polsce.
Życiorys
Witold Rowicki urodził się w polskiej rodzinie. W 1923 roku rodzina repatriowała się z ZSRR do Polski. Uczył się w Żywcu i Nowym Sączu, a od 1931 roku studiował na Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie, gdzie kształcił się w klasie skrzypiec oraz teorii muzyki.
Już w 1933 roku zadebiutował jako dyrygent, a w 1938 roku ukończył studia, obejmując jednocześnie stanowisko profesora gry na skrzypcach. W czasie II wojny światowej kontynuował naukę muzykologiczną.
Po wojnie organizował i prowadził Wielką Orkiestrę Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach oraz został dyrektorem artystycznym Orkiestry Filharmonii w Warszawie. Przez wiele lat prowadził koncerty finałowe na Konkursach Pianistycznych im. Fryderyka Chopina.
Witold Rowicki był również wykładowcą i dyrektorem artystycznym Bamberger Symphoniker. W swojej karierze nagrał ponad 100 płyt, w tym m.in. dzieła Chopina, Mendelssohna, Moniuszki i Ravel.
Odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1959, 1977)
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1974)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1947)
- Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
- Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” (1977)
W Żywcu nadano imię Witolda Rowickiego Państwowej Szkole Muzycznej I st. oraz zorganizowano ogólnopolski konkurs skrzypcowy jego imienia.
Śmierć i upamiętnienie
Witold Rowicki zmarł w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Jego osiągnięcia i wkład w muzykę polską zostały docenione przez liczne nagrody i odznaczenia, a jego pamięć trwa w inicjatywach kulturalnych oraz nazwach ulic.
„`
