„`html
Jozjasz – Król Judy
Jozjasz (Joszijahu, „oby Jahwe uzdrowił”) żył w latach 648–609 p.n.e. jako król Judy, który wprowadził znaczące reformy religijne.
Życiorys
Jozjasz był synem króla Amona i Jedidy. Po śmierci ojca, gdy miał zaledwie osiem lat, został obwołany królem. Jego panowanie (640–609 p.n.e.) przypadło na czas religijnego odrodzenia Judy po dominacji Asyrii.
Reformy Religijne
Jozjasz kontynuował reformy religijne zapoczątkowane przez Ezechiasza, wprowadzając zakazy dotyczące kultów pogańskich oraz nakazując zburzenie lokalnych sanktuariów. W 622 p.n.e. podjęto działania mające na celu przywrócenie centralizacji kultu Jahwe, co zaowocowało odnalezieniem zwoju Księgi Prawa w Świątyni Jerozolimskiej.
- Zakaz kultów pogańskich (626 p.n.e.)
- Odnalezienie Księgi Prawa (622 p.n.e.)
- Umocnienie roli Dekalogu jako kodeksu moralnego
Polityka i Wojny
W czasie panowania Jozjasza Asyria osłabła, co umożliwiło mu rozszerzenie terytorium Judy, w tym Samarii. Jozjasz starał się zablokować Egipt przed wsparciem Asyrii, co doprowadziło do starcia z wojskami faraona Necho II w bitwie pod Megiddo w 609 p.n.e. Król poniósł klęskę i zmarł w wyniku odniesionej rany.
Dziedzictwo
Jozjasz pozostaje wzorem pobożnego władcy w tradycji deuteronomistycznej, a jego reformy miały istotny wpływ na rozwój religii izraelskiej.
Podsumowanie
Jozjasz był kluczową postacią w historii Judy, znany z reform religijnych oraz prób umocnienia niezależności politycznej w obliczu zagrożeń zewnętrznych. Jego panowanie przyczyniło się do wzmocnienia monoteizmu oraz centralizacji kultu Jahwe.
„`
