B-2 Spirit w układzie latającego skrzydła
Latające skrzydło to konstrukcja samolotu lub szybowca, w której brak jest wyodrębnionego kadłuba i ogona. Skrzydło pełni funkcję nośną, co teoretycznie zmniejsza opór powietrza poprzez eliminację dodatkowych elementów. Istnieją także konstrukcje bezogonowe, gdzie kadłub jest obecny, ale ogon nie. Przykładem takiego samolotu jest Waterman Whatsit.
W tradycyjnych konstrukcjach skrzydło jest umiejscowione w taki sposób, że środek ciężkości znajduje się przed środkiem parcia, co prowadzi do tendencji do opadania. Aby temu przeciwdziałać, montuje się usterzenie poziome na długim ogonie, które stabilizuje lot. Taki układ pozwala na lot w linii prostej bez interwencji pilota, jednak ma swoje wady:
- Wydłużenie kadłuba zwiększa masę samolotu.
- Pusty kadłub nie może służyć do przewożenia ładunku.
- Usterzenie zwiększa opór powietrza, co zmniejsza osiągi maszyny.
Badania nad konstrukcjami latających skrzydeł rozpoczęły się w 1919 roku w firmie Junkers. Przykładowo, model „Giant” JG1 został zniszczony w 1921 roku ze względu na przekroczenie dozwolonych rozmiarów. W Junkersie powstały również futurystyczne projekty, w tym latające skrzydła zdolne do przewozu 1000 pasażerów.
Jednakże, aby pomieścić załogę i ładunek, skrzydło musi być grube, co nie sprzyja szybkim lotom. Zastosowanie aktywnych systemów sterowania, takich jak fly-by-wire, jest często konieczne dla zapewnienia stateczności lotu. Przykłady niepowodzeń w tej dziedzinie to programy Northrop YB-35 i YB-49.
W przypadku amerykańskiego bombowca B-2 Spirit, wybrano układ latającego skrzydła nie tylko ze względu na aerodynamikę, ale także w celu spełnienia wymogów technologii stealth, co sprawia, że samolot jest trudniejszy do wykrycia przez radary.
