„`html
I-250 (MiG-13)
I-250, znany również jako MiG-13, to radziecki samolot myśliwski o mieszanym napędzie śmigłowo-odrzutowym, opracowany w biurze konstrukcyjnym MiG w latach 1944-1945.
Historia
Prace nad MiG-13 rozpoczęto w maju 1944 roku w celu stworzenia szybkiego myśliwca z nietypowym napędem. Samolot łączył silnik tłokowy WK-107R z silnikiem odrzutowym WRDK, który był nowością w tamtym czasie. Napęd tłokowy działał nie tylko na śmigło, ale także na sprężarkę silnika odrzutowego. Oznaczenie MiG-13 budzi kontrowersje; niektóre źródła wskazują, że mogło być to planowane oznaczenie seryjne, ale brak jest dokumentacji potwierdzającej ten fakt.
Konstrukcja
MiG-13 to jednomiejscowy dolnopłat o całkowicie metalowej konstrukcji. Jego cechy to:
- Układ klasyczny z usterzeniem klasycznym
- Skrzydła dwudźwigarowe z wzniosem 3,5° i trapezowym kształtem
- Kabina pilota z pancernym szkłem o grubości 64 mm, przesunięta w tył
- Podwozie klasyczne z chowanym kółkiem ogonowym
Silnik tłokowy napędzał trójłopatowe śmigło o średnicy 3,1 m oraz silnik odrzutowy, który generował ciąg 4,3 kN. Łączna moc napędu wynosiła 2560 KM. Paliwo przechowywane było w zbiornikach o łącznej pojemności 570 l (lub 780 l według innych źródeł).
Dane Techniczne
- Rozpiętość: 9,50 m
- Długość: 8,19 m
- Wysokość: 2,81 m
- Masa własna: 2935 kg
- Masa startowa: 3680 kg
- Prędkość maksymalna: 825 km/h
- Pułap: 11 900 m
- Zasięg: 790 km
- Uzbrojenie: 3 działka B-20 kal. 20 mm
Użytkownicy
Głównym użytkownikiem MiG-13 był ZSRR.
„`
