Świat od nowa dzieli się na neo-imperia, a do wyścigu przystępuje Donald Trump. Na razie jedynie w sferze słownej. Jakie powinno być stanowisko Polski w tej szerszej grze? Kluczowe jest, abyśmy bronili suwerenności mniejszych państw.
W ramach przygotowań do objęcia urzędu Donald Trump krążył po przestronnych pomieszczeniach Mar-a-Lago. Potknął się o pudło. Czyżby wszystkie tajne dokumenty zostały już wcześniej zabrane?
Okazało się, że natknął się na różne przestarzałe elementy związane z życiem szkolnym swojego syna. Przeszukując zeszyty i inne przedmioty, trafił na starą mapę. Choć początkowo szukał czegoś innego, postanowił rozłożyć zżółkłą mapę na stole. Przyglądał się rozmiarom rywalizujących z USA państw, przede wszystkim Chin i Rosji, dochodząc do wniosku, że tak nie może być.
Huknął pięścią w stół, aż kije golfowe w kącie pokoju podskoczyły. To nie pierwszy raz, gdy w kampanii powtarzał, że jest prezydentem czasu pokoju, a nie wojen. I wtedy przyszedł mu do głowy genialny pomysł: po co atakować wrogów, kiedy można zaanektować sojuszników?
Z uwagą analiza mapy Ameryki Północnej, Trump wyobraził sobie ogromne terytorium, które można pozyskać. W jego wyobrażeniach do USA zaczęła dołączać Kanada, Grenlandia, a w końcu Panama z Kanałem. Rośnie apetyt – już pierwsza aneksja mogłaby zapewnić przewagę na globalnej mapie.
Kanada i USA razem to więcej niż Rosja i Chiny. Jakże słusznie zauważył Trump: ponad 9 milionów kilometrów kwadratowych to rzeczywiście więcej niż rosyjskie 17 milionów km², które dotąd dominowały na globie. To byłby pełen triumf.
Nowe czasy, nowe rządy
Formalnie nowa kadencja Trumpa rozpocznie się w przyszłym tygodniu, ale już teraz pojawiają się fascynujące fale, które elektryzują świat. Choć nikt nie przewidzi, jakie będą kierunki jego polityki zagranicznej, hasło „America First” z pewnością powinniśmy brać na poważnie. Po pierwszym szoku wielu komentatorów twierdzi, że Trump znów głosi absurdalne tezy, próbując odwrócić uwagę od niekorzystnych wyroków sądowych.
To prawda. Niemniej jednak ożywienie myśli imperialnej w umyśle Trumpa wskazuje na istotną zmianę. Skoro Putin i Xi pragną powiększać swoje terytoria, USA nie mogą zostawać w tyle. Słowne manewrowanie może zdezorientować przeciwników, lecz kosztem bezpieczeństwa sojuszników. Kto wie, czy kiedykolwiek dojdzie do zaplanowanych negocjacji z Putinem, zwłaszcza gdy Andrzej Duda, mimo wielu gestów, nie został zaproszony na zaprzysiężenie.
Globalne napięcia
Obserwując, jak grubo rysowane są linie podziału na mapie, można odnieść wrażenie, że to dla Polski nie jest korzystna sytuacja. Dyplomaci dalej liczą na triumf interesów ekonomicznych USA oraz na bezwstydne uleganie Trumpowi. Mimo iż wielu polityków w Europie udaje, że nie słyszy groźnych pomruków z Waszyngtonu, ich działania raczej nie będą świadczyć o sile Unii Europejskiej.
Polityka siły wraca, a retoryka przemocowa nasila się. W obliczu takich napięć, które pośrednio i bezpośrednio wpłyną na inne kraje, idea samostanowienia narodów staje się coraz bardziej krucha. Prawo do niepodległości mniejszych państw staje się niepewne, a międzynarodowe regulacje zdają się tracić na znaczeniu.
Nie rozumiem, jak w małych i średniej wielkości krajach mogą się zdarzać ludzie, którzy ulegają fascynacji ideologiami i ludźmi, mogącymi ich zepchnąć z mapy świata. Historia XX wieku powinna przypominać nam o potrzebie mądrości: Polska musi być przeciwko wszelkiemu imperializmowi i neo-imperializmowi. Musimy stać po stronie słabszych.
Warto, aby hasło Lelewelowskie „Za wolność naszą i waszą” nie brzmiało w naszych uszach jako coś nieistotnego – to nasza gwarancja suwerenności. Trzeba jednak zauważyć, że w dzisiejszym czasie może to wywołać jedynie uśmiech szyderców, cyników i karierowiczów.
Źródło/foto: Interia
