Górskie lasy świerkowo-bukowe
Górskie lasy świerkowo-bukowe, znane również jako bór wysokogórski (BWg) i bór górski (BG), występują w wyższych partiach gór, takich jak Sudety, Karpaty i Śląsk. Te lasy zajmują około 0,5% leśnych siedlisk w Polsce, głównie w reglu górnym, na wysokości od 900 do 1100 m n.p.m.
Warunki glebowe
Gleby w tych lasach są płytkie, o słabo rozwiniętym profilu, powstałe z wietrzenia skał. Cechują się kamienistym podłożem z domieszką iłów, glin, żwirów i piasków. W niektórych miejscach występują również torfowiska.
Flora i fauna
W runie górskich lasów dominują borówki czernice oraz mchy zielone. Warstwa podszytowa jest praktycznie nieobecna. Drzewostan składa się głównie z:
- Świerka
- Jarzębiny
- Limb
- Buka (na granicy z reglem dolnym)
- Jodły
- Modrzewia
Typowym drzewostanem w borze wysokogórskim jest świerczyna wysokogórska, w której udział świerka może wynosić nawet 100%. Lasy te są klasyfikowane jako lasy ochronne.
Znaczenie ekologiczne
Bory wysokogórskie, położone w strefie górnej granicy lasu, mają kluczowe znaczenie ekologiczne. Pełnią istotne funkcje:
- Ochrona gleby
- Ochrona wód
- Uzdrowiskowo-klimatyczne
- Krajobrazowe
- Rezerwatowe
Ze względów ochronnych użytkowanie tych lasów jest mocno ograniczone, a dozwolone jedynie w niektórych fragmentach, zwłaszcza w pobliżu regla dolnego.
