SzKAS – Radziecki Karabin Maszynowy
SzKAS (ros. ШКАС) to radziecki lotniczy karabin maszynowy kal. 7,62 mm, którego nazwa pochodzi od skrótu „Szpitalnogo-Komarickiego Awiacjonnyj Skorostrielnyj”, co oznacza „Szybkostrzelny, Lotniczy (konstrukcji) Szpitalnego i Komarickiego”.
Historia
Na początku lat 30. XX wieku, po wprowadzeniu do uzbrojenia radzieckiego lotnictwa wersji karabinu maszynowego DP, ZSRR rozpoczął prace nad nowym, lżejszym karabinem maszynowym, który miał większą szybkostrzelność. W 1932 roku SzKAS stał się podstawowym uzbrojeniem strzeleckim radzieckich samolotów, wypierając model DA.
Karabin produkowano w różnych wersjach, przeznaczonych do montażu w skrzydłach, wieżyczkach strzeleckich oraz w wersji zsynchronizowanej. W 1937 roku powstała zmodernizowana wersja, Ultra-SzKAS (USz), charakteryzująca się szybkostrzelnością do 3000 strz./min, jednak nie uruchomiono jej produkcji seryjnej.
W drugiej połowie II wojny światowej SzKAS zaczął być zastępowany przez broń o większym kalibrze, taką jak wkm UB, w nowo produkowanych samolotach.
Mechanizm i Działanie
SzKAS działał na zasadzie odprowadzania gazów prochowych przez boczny otwór w lufie, a jego mechanizm ryglujący opierał się na przekoszeniu zamka w płaszczyźnie pionowej. Używał bębnowego mechanizmu donoszącego i kurkowego mechanizmu uderzeniowego. Karabin był również na uzbrojeniu ludowego Wojska Polskiego.
Podsumowanie
SzKAS był kluczowym elementem uzbrojenia radzieckiego lotnictwa w latach 30. i 40. XX wieku, stanowiąc istotny krok w rozwoju broni lotniczej. Jego wysoka szybkostrzelność oraz różnorodność wersji montażowych przyczyniły się do jego popularności w armii radzieckiej.
