„`html
Mewa modrodzioba
Mewa modrodzioba (Pagophila eburnea) to duży ptak wędrowny z rodziny mewowatych (Laridae), występujący w Arktyce oraz północnych rejonach Eurazji i Ameryki Północnej. Gatunek ten jest uznawany za bliski zagrożenia wyginięciem.
Systematyka
Mewa modrodzioba jest jedynym przedstawicielem rodzaju Pagophila i stanowi gatunek monotypowy.
Zasięg występowania
Gatunek gnieździ się na:
- Grenlandii
- Ziemi Baffina
- Wyspach Królowej Elżbiety
- Svalbardzie
- Ziemi Franciszka Józefa
- Nowej Ziemi
- Ziemi Północnej
- Wyspach Nowosyberyjskich
Zimowiska znajdują się w rejonie Ziemi Baffina, Cieśniny Davisa, Morza Labradorskim oraz Cieśniny Beringa. Sporadycznie pojawia się w Europie, w tym w Polsce.
Morfologia
Wygląd: Ptaki są niemal w całości białe, z różowym nalotem na piersi u niektórych osobników. Dziób jest zielonkawy z żółtym końcem, a nogi ciemne. Młode osobniki są ciemno cętkowane, z gęstymi plamami na głowie.
Wymiary: Długość ciała wynosi 44–48 cm, rozpiętość skrzydeł 106–118 cm, a masa ciała waha się od 520 do 700 g.
Ekologia i zachowanie
Biotop: Mewa modrodzioba zamieszkuje obszary morskie pokryte lodem oraz gniazduje na skalistych wybrzeżach, gdzie gniazda buduje z mchów i wodorostów. Tworzy luźne kolonie.
Gniazdo i jaja: W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając 1 do 3 cielistych, cętkowanych jaj. Wysiadywanie trwa około 25 dni, a pisklęta stają się samodzielne po około 3 tygodniach.
Pożywienie: Dieta obejmuje drobne zwierzęta, padlinę, algi oraz kał fok i niedźwiedzi polarnych.
Status i ochrona
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2005 roku klasyfikuje mewę modrodziobą jako gatunek bliski zagrożenia (NT). Liczebność populacji szacuje się na 38–52 tysiące dorosłych osobników, a trend liczebności jest spadkowy. W Polsce gatunek ten objęty jest ścisłą ochroną.
„`
