Władimir Konstantinowicz Konowałow
Władimir Konstantinowicz Konowałow (5 grudnia 1911 – 29 listopada 1967) był radzieckim oficerem marynarki wojennej i podwodniakiem, który zdobył uznanie za swoje osiągnięcia podczas II wojny światowej.
Życiorys
Urodził się w Nadieżnoje, w rodzinie żydowskiej. Swoją karierę wojskową rozpoczął w 1932 roku w radzieckiej marynarce wojennej. Po ukończeniu Szkoły Marynarki Wojennej im. Michaiła Frunzego w 1936 roku, służył w lotnictwie Floty Czarnomorskiej, a następnie na okręcie podwodnym D-4. W październiku 1940 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy okrętu podwodnego L-3.
Podczas II wojny światowej L-3 operował na Bałtyku. Konowałow, w stopniu kapitana marynarki, przejął dowództwo nad okrętem 9 marca 1943 roku. Pod jego kierownictwem, L-3 uczestniczył w trzech patrolach bojowych, przeprowadzając 11 ataków torpedowych na niemieckie jednostki. Jego największym osiągnięciem było zatopienie statku MS „Goya” 16 kwietnia 1945 roku, co doprowadziło do śmierci od 6000 do 7000 osób.
Za to osiągnięcie, 8 lipca 1945 roku, Konowałow został odznaczony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego. Po wojnie dowodził okrętem podwodnym N-27 oraz ukończył akademię wojennomorską. W 1966 roku awansował na kontradmirała.
Odznaczenia
Konowałow był wielokrotnie odznaczany, w tym:
- Order Lenina – 3 razy
- Order Czerwonego Sztandaru – 2 razy
- Order Czerwonej Gwiazdy
- Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia – 2 razy
- Order Uszakowa II stopnia
- Medal „Za zasługi bojowe”
Zmarł w Leningradzie w 1967 roku, gdzie został pochowany.
Podsumowanie
Władimir Konowałow był zasłużonym oficerem marynarki, którego osiągnięcia w czasie II wojny światowej, w tym zatopienie „Goi”, przyniosły mu wysokie odznaczenia i uznanie jako jednego z bohaterów Związku Radzieckiego.
