Cezary Czesław Jindra (1890-1969) – pionier skautingu w Polsce.
Życiorys
Cezary Jindra, syn Czeszki i Polaka, w 1909 roku dołączył do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Był inicjatorem pierwszej jednostki skautowej w Poznaniu – zastępu „PIAST”. W 1913 roku został wydalony z zaboru pruskiego z powodu działalności skautowej. Po powrocie zaangażował się w powstanie wielkopolskie w 1918 roku jako członek 1 kompanii skautowej.
11 kwietnia 1940 roku został aresztowany przez Gestapo i trafił do obozu koncentracyjnego w Dachau. Po wojnie aktywnie działał w harcerstwie.
Jindra był wielokrotnie odznaczany, w tym:
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Krzyż Niepodległości
- Medal Zwycięstwa i Wolności
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Harcerska Odznaka „Wdzięczności”
- Honorowa Odznaka Ruchu Przyjaciół Harcerstwa
Wspomnienia żony
Jego żona, Teresa, opisała dramatyczne wydarzenia związane z aresztowaniem męża. Po jego aresztowaniu w nocy, Jindra został brutalnie przeszukany przez Gestapo. Spędził dwa tygodnie w forcie VII, gdzie jego żona codziennie przynosiła mu jedzenie. Po dwóch tygodniach został wywieziony do Dachau, gdzie przebywał przez pięć lat jako numer 3733.
Po wojnie Jindra wrócił do domu w złym stanie zdrowia. Mimo że Teresa starała się zrozumieć jego cierpienia, Jindra był skryty i niechętny do dzielenia się swoimi przeżyciami z obozu. Zmarł 31 października 1969 roku, a lekarz stwierdził, że cierpiał z powodu poważnych operacji, które przeszedł w obozie.
Bibliografia
* Leszek Adamczewski, Sławomir Kmiecik: „Zwycięzcy. Bohaterowie Powstania Wielkopolskiego 1918-1919 we wspomnieniach swoich bliskich.”, Polskapresse sp. z o.o. Oddział Prasa Poznańska, Poznań 2008, s. 66-67.
Jindra był ważną postacią w historii skautingu oraz harcerstwa w Polsce, a jego życie ilustruje dramatyczne losy wielu Polaków podczas II wojny światowej.
