Robert de Craon
Robert de Craon (zm. 13 stycznia 1147) był drugim wielkim mistrzem zakonu templariuszy, pełniąc tę funkcję w latach 1136–1147. Pochodził z Andegawenii lub Burgundii i był jednym z pierwszych dziewięciu rycerzy, którzy współorganizowali nowy zakon. Jego decyzja o wstąpieniu do zakonu była wynikiem osobistego zawodu miłosnego.
Osiągnięcia jako wielki mistrz
Robert de Craon wyróżniał się zarówno walecznością, jak i zdolnościami organizacyjnymi oraz dyplomatycznymi. Pod jego dowództwem templariusze stoczyli swoją pierwszą znaczącą bitwę w Ziemi Świętej pod Tekoa, chociaż zakończyła się ona porażką.
Reformy i wpływ na zakon
W 1139 roku, dzięki jego staraniom, papież Innocenty II ogłosił bullę Omne datum optimum. Dokument ten był kluczowy dla przyszłego rozwoju zakonu templariuszy, ponieważ:
- Zapewnił niezależność zakonu od lokalnych władz kościelnych.
- Umożliwił podległość jedynie papieżowi.
- Wprowadził zwolnienie z dziesięcin.
- Ustanowił instytucję braci-kapelanów.
Robert de Craon przyczynił się w ten sposób do umocnienia pozycji templariuszy w średniowiecznej Europie i Ziemi Świętej.
Podsumowanie
Robert de Craon był znaczącą postacią w historii zakonu templariuszy, łącząc w sobie cechy rycerskie i zdolności przywódcze, co przyczyniło się do rozwoju i umocnienia zakonu w kluczowym okresie jego istnienia.
