William Boyce
William Boyce (1711-1779) był wybitnym angielskim kompozytorem przełomu baroku i klasycyzmu. Uznawany jest za jednego z najważniejszych kompozytorów XVIII wieku, pełnił funkcję Master of the King’s Musick po Maurice’ie Greene’ie.
Życiorys
Boyce urodził się w Londynie, gdzie jako chłopiec był chórzystą w Katedrze św. Pawła. Po mutacji rozpoczął naukę muzyki pod okiem Greene’a. W 1734 roku został organistą w Oxford Chapel. W 1755 roku objął stanowisko Master of the King’s Musick, a trzy lata później został organistą kaplicy królewskiej.
W 1758 roku Boyce zaczął tracić słuch, co zmusiło go do rezygnacji z pracy jako organista. Skupił się na nauczaniu i edytowaniu Cathedral Music, pozostawionej niedokończonej przez Greene’a. W jego zbiorach znajdują się kompozycje takich twórców jak William Byrd i Henry Purcell, które są nadal wykonywane w Kościele anglikańskim. Po jego śmierci w 1779 roku, stanowisko Master of the King’s Musick objął John Stanley, a muzyka Boyce’a popadła w zapomnienie.
Twórczość
Boyce znany jest z cyklu ośmiu symfonii, hymów, od oraz masques, w tym Peleus i Thetis. Komponował także muzykę do dramatów Williama Shakespeare’a, takich jak „Burza” i „Romeo i Julia”. Jego dorobek obejmuje również concerti grossi, uwertury oraz muzykę kameralną, w tym dwanaście sonat triowych.
Jednym z jego znanych utworów jest melodia marszu Heart of Oak, do której tekst napisał David Garrick. Jego Coronation anthem The King shall rejoice został wykonany podczas koronacji Jerzego III w 1761 roku. Boyce komponował także muzykę dla rytuałów masońskich.
W twórczości Boyce’a widoczny jest wpływ kompozytorów włoskich oraz Georga Friedricha Händla, którego muzykę bardzo cenił.
Przypisy
(Brak)
Bibliografia
(Brak)
