Handrij Zejler: Życie i Twórczość
Handrij Zejler (1 lutego 1804 – 15 października 1872) był łużyckim poetą, działaczem narodowym oraz badaczem folkloru, a także księdzem ewangelickim. Uznawany jest za jednego z pionierów literatury narodowej w języku górnołużyckim. W latach 1825–1829 studiował w Lipsku, gdzie aktywnie uczestniczył w patriotycznym towarzystwie studenckim Sorabija.
Twórczość Artystyczna
W młodości Zejler pisał patriotyczne pieśni inspirowane folklorem łużyckim. Jego najbardziej znanym utworem jest pieśń Rjana Łužica (Piękne Łużyce), która zyskała popularność dzięki muzyce Korla Awgusta Kocora i stała się hymnem narodowym. Inny jego utwór, Hišće Serbstwo njezhubjene (Jeszcze Łużyce nie zginęły), również został skomponowany przez Kocora.
Po studiach Zejler kontynuował działalność jako pastor, angażując się w budzenie świadomości narodowej i słowianofilskiej. W 1830 roku wydał Krótką gramatykę języka łużyckiego, co było ważnym krokiem w kierunku popularyzacji języka. Najbardziej płodny okres jego twórczości przypada na lata czterdzieste XIX wieku, kiedy to powstały liczne utwory liryczne, patriotyczne, religijne i satyryczne. W latach 1841–1848 był redaktorem gazety Tydźenska nowina.
Współpraca Zejlera z Kocorem zaowocowała popularnymi oratoriami, takimi jak Łużyckie wesele oraz Pory roku, które cieszyły się dużym uznaniem na Łużycach. Jego pieśni oraz bajki inspirowane folklorem przyjęły się wśród łużyckiego ludu, co potwierdza znaczenie jego twórczości w kulturze regionu.
Bibliografia
- Handrij Zejler: Spěwaś njejsom zabył, Ludowe nakładnistwo Domowina Budyšyn, 1974.
- Ota Wićaz: Handrij Zejler a jeho doba, Nakład Domowiny w Budyšinje, 1955.
Informacje Dodatkowe
Więcej informacji o Handriju Zejlerze można znaleźć w biografii dostępnej na stronie internetowej: Biografia w języku niemieckim.
Kategorie
- Łużyccy duchowni luterańscy
- Łużyccy działacze społeczni
- Łużyccy folkloryści
- Łużyccy poeci
- Poeci XIX wieku
- Pisarze związani z Budziszynem
- Pisarze związani z Lipskiem
