Antoni Pomieczyński – Życiorys
Antoni Pomieczyński (15 stycznia 1797 – 11 sierpnia 1876) był polskim duchownym katolickim oraz działaczem narodowym. Urodził się w Swarzewie koło Pucka, a swoją edukację rozpoczął w szkołach klasztornych w Wejherowie i Włocławku. W 1820 roku uzyskał święcenia kapłańskie w Seminarium Duchownym we Włocławku, a następnie kontynuował naukę teologii i języków wschodnich na Królewskim Uniwersytecie Warszawskim.
Od 1823 roku pracował jako profesor w seminariach duchownych we Włocławku i Pelplinie. W 1832 roku objął probostwo w Gniewie, a w 1838 w Lignowach pod Pelplinem. W 1857 roku został kanonikiem katedralnym chełmińskim.
Działalność polityczna
W czasie Wiosny Ludów Pomieczyński zaangażował się w działalność polityczną, pełniąc funkcję dyrektora Ligi Polskiej Kwidzyńsko-Gniewskiej. Z jej ramienia wszedł do Rady Prowincjonalnej dla Pomorza w 1849 roku. Inicjatywą Rady był „Memoriał Ludności Polskiej Prus Zachodnich”, skierowany do władz w Berlinie, który miał na celu uwzględnienie potrzeb narodowych i kulturalnych Polaków. Pomieczyński podpisał również petycję duchowieństwa o większe uwzględnienie języka polskiego w szkolnictwie na Pomorzu.
Był aktywnym propagatorem Towarzystwa Pomocy Naukowej dla Młodzieży Prus Zachodnich w Chełmnie, gdzie stał się jednym z najważniejszych członków organizacji.
Pochowany został w katedrze pelplińskiej.
Podsumowanie
Antoni Pomieczyński odegrał znaczącą rolę w polskiej społeczności na Pomorzu, zarówno jako duchowny, jak i działacz narodowy. Jego prace miały na celu wsparcie języka polskiego i kultury w regionie pruskim.
