Wojciech Łożyński

Wojciech Łożyński

Wojciech Łożyński (ur. 23 kwietnia 1808, zm. 26 lipca 1884) był wybitnym filologiem, pedagogiem oraz dyrektorem gimnazjum w Chełmnie.

Życiorys

Łożyński był synem Michała Łożyńskiego i Marianny Świderskiej. Egzamin dojrzałości zdał w 1827 roku w gimnazjum w Braniewie. W latach 1827–1831 studiował filologię klasyczną w Królewcu i Bonn.

W 1833 roku ożenił się z Marią Stachowską. Następnie, w latach 1832–1837, uczył w szkole wyższej w Poznaniu, a w 1840 roku został nauczycielem języka polskiego w wyższym gimnazjum w Chełmnie.

W 1844 roku objął stanowisko dyrektora chełmińskiego gimnazjum, które piastował przez 38 lat. Pod jego kierownictwem szkoła osiągnęła wysoki poziom naukowy, stając się ważnym ośrodkiem kultury i patriotyzmu dla Polaków na Pomorzu Gdańskim. Łożyński wspierał również ruch konspiracyjny wśród młodzieży, dbając jednocześnie o reputację szkoły wobec oskarżeń władz niemieckich o jej polonizację.

Był aktywnym członkiem Towarzystwa Pomocy Naukowej dla Młodzieży Prus Zachodnich, co przyczyniło się do zdobycia stypendiów przez wielu uczniów. Jego prace naukowe były publikowane w językach łacińskim i niemieckim, a jego zainteresowania obejmowały pisarzy i filozofów greckich oraz rzymskich. Łożyński opanował łącznie siedem języków.

Po przejściu na emeryturę w 1882 roku, mieszkał z wnukiem, Bernardem Kleinem. Otrzymał m.in. tytuł doktora honoris causa uniwersytetu w Bonn.

Podsumowanie

Wojciech Łożyński był znaczącą postacią w polskiej edukacji na Pomorzu Gdańskim, łącząc pasję do nauczania z działalnością patriotyczną i naukową. Jego wkład w rozwój lokalnej kultury oraz wsparcie dla młodzieży pozostają istotnym elementem jego dziedzictwa.