George Enescu
George Enescu (19 sierpnia 1881 – 4 maja 1955) był rumuńskim kompozytorem, skrzypkiem, pianistą, dyrygentem i pedagogiem, uznawanym za jedną z najważniejszych postaci muzycznych I połowy XX wieku. Stworzył m.in. Rapsodie rumuńskie i uczył wielu znanych muzyków, w tym Ivry’ego Gitlisa i Yehudiego Menuhina.
Życiorys
Enescu urodził się w Liveni i już w dzieciństwie wykazywał talent muzyczny, co zaowocowało przyjęciem do konserwatorium w Wiedniu w wieku 7 lat. W 1895 roku przeniósł się do Paryża, gdzie kontynuował naukę pod okiem Masseneta i Faurégo. W 1936 roku odznaczono go komandorią Legii Honorowej.
W 1937 roku ożenił się z Marią Tescanu-Rosetti. W trakcie II wojny światowej mieszkał w Bukareszcie, gdzie miał związek z rumuńską propagandą komunistyczną. Po wojnie, w 1946 roku, wyjechał z Rumunii, osiedlając się najpierw w Stanach Zjednoczonych, a następnie w Paryżu, gdzie mieszkał aż do końca życia.
Najważniejsze utwory
- Poème roumain, Op. 1 (1897-1898)
- Légende, na trąbkę i fortepian (1906)
- Symfonia koncertująca na wiolonczelę i orkiestrę, Op. 8 (1901)
- I Suita orkiestrowa C-dur, Op. 9 (1903)
- Rapsodie rumuńskie, Op. 11 (1901-1903)
- I A-dur – najbardziej znany utwór Enescu
- II D-dur
- Konzertstück na altówkę i orkiestrę, Op. 12 (1904)
- Symfonie (Es-dur Op. 13, 1905; A-dur Op. 17, 1914; C-dur Op. 21, 1918)
- Dwie sonaty na wiolonczelę i fortepian, Op. 26
- I f-moll (1898)
- II C-dur (1935)
- III Suita orkiestrowa D-dur „Villageoise”, Op. 27 (1937-1938)
- Vox Maris, Op. 31 (data powstania nieznana, premiera w 1964) – poemat symfoniczny na sopran, tenor i orkiestrę
