Bekiesza: Historia i Znaczenie
Bekiesza (węg. bekes – długi kożuch) to tradycyjny męski płaszcz, który był popularny w Polsce i Europie Wschodniej. Charakteryzuje się futrzanym podszyciem, taliowanym krojem oraz ozdobami na piersiach. Bekiesza sięgała poniżej kolan i była stosunkowo obszerna, umożliwiając noszenie jej na innych okryciach.
W Polsce pojawiła się dzięki Kasprowi Bekieszowi, staroście lanckorońskiemu w czasie panowania Stefana Batorego. W XVIII wieku zyskała popularność wśród ubogiej szlachty i mieszczan, a w XIX wieku stała się eleganckim elementem stroju oficjalnego. Była szczególnie doceniana w regionach o surowych zimach, idealnie sprawdzając się podczas zimowych podróży saniami. W latach 20. XX wieku jej popularność zaczęła maleć.
Bekiesza w Polskiej Kawalerii
W XIX wieku bekiesza stała się częścią ubioru polskiej kawalerii, a później była noszona przez powstańców, którzy przywędrowali z nią do Prus w 1830 roku. Dziś zyskała nowe znaczenie jako ubiór świąteczny w korporacjach akademickich.
Współczesne Zastosowanie Bekieszy
Obecnie bekiesza jest używana podczas oficjalnych i świątecznych wydarzeń przez niemieckie korporacje akademickie. Jej barwy odpowiadają kolorom danej korporacji, a szczegóły dotyczące sukna oraz ozdób mogą zależeć od statusu noszącego. Wyróżniamy różne rodzaje bekieszy:
- Bekieszę fuksowską
- Bekieszę barwiarską
- Bekieszę nieaktywnego
Bekiesza noszona jest podobnie jak marynarka – z koszulą i krawatem. Zazwyczaj zapięta podczas oficjalnych spotkań, jednak istnieją wyjątki w zależności od okoliczności i zwyczajów. Gdy bekiesza ma być noszona zapięta, bandę zakłada się na nią; w przeciwnym razie nosi się ją pod bandą.
