Supergrawitacja
Supergrawitacja (SUGRA) to teoria fizyczna, która łączy supersymetrię z ogólną teorią względności. W tej teorii supersymetria funkcjonuje jako symetria lokalna. Supergrawitacja, rozwijając wcześniejsze koncepcje, stała się kandydatem na tzw. Teorię Wszystkiego poprzez uwzględnienie oddziaływań elektromagnetycznych i jądrowych.
Historia i rozwój
Teoria została sformułowana w 1976 roku przez Daniela Freedmana, Sergio Ferrarę i Petera van Nieuwenhuizena na Uniwersytecie w Stony Brook. Bazując na wcześniejszej teorii Kaluzy-Kleina, supergrawitacja została rozwinięta w kontekście jedenastowym, co wymagało modyfikacji w tensorze Riemanna, przekształconym w supertensor Riemanna. Obejmuje on różne oddziaływania oraz materię.
Problemy i krytyka
W latach 80. zaczęto dostrzegać trudności związane z supergrawitacją, w tym:
- Brak wykrycia s-cząstek (supercząstek) w eksperymentach, co podważało koncepcję supersymetrii.
- Problemy z kwantyzacją teorii, która nie poddaje się renormalizacji.
Te wyzwania przyczyniły się do spadku zainteresowania supergrawitacją na rzecz teorii superstrun, która zyskała popularność od 1984 roku.
Struktura teorii
Supergrawitacja zawiera pole o spinie 2, którego kwantem jest grawiton. Supersymetria wymaga, aby pole grawitonów miało swojego superpartnera — grawitino, z spinem wynoszącym 3/2. Liczba pól grawitin jest uzależniona od stopnia supersymetrii.
Podsumowanie
Supergrawitacja, mimo że stanowi ważny krok w kierunku zrozumienia fundamentalnych sił w fizyce, napotkała istotne problemy, które ograniczyły jej zastosowanie. Współczesne badania koncentrują się na alternatywnych teoriach, takich jak teoria superstrun.
Linki zewnętrzne
- Kategoria: Supersymetria
- Kategoria: Teorie grawitacji
