Rząd Tymczasowy Rosji
Rząd Tymczasowy Rosji został utworzony po rewolucji lutowej w 1917 roku na mocy dekretu Dumy Państwowej i porozumienia z Piotrogrodzką Radą Delegatów Robotniczych i Żołnierskich. Jego pierwszym premierem był Gieorgij Lwow, a Aleksander Kiereński objął funkcję premiera i ministra wojny od 21 lipca 1917 roku. Siedzibą rządu były Pałac Maryjski i później Pałac Zimowy w Piotrogrodzie.
Rząd nie zdecydował się na wycofanie Rosji z Ententy ani na jednostronne zakończenie wojny. Wprowadził istotne reformy, w tym zniesienie cenzury, kary śmierci oraz rozwiązanie policji politycznej (Ochrany). W 1917 roku ogłoszono proklamację republiki.
Kres istnienia Rządu Tymczasowego nastąpił podczas rewolucji październikowej, kiedy bolszewicy zajęli Pałac Zimowy i aresztowali jego członków.
Skład Rządu Tymczasowego
Poniżej przedstawiono skład Rządu Tymczasowego w różnych okresach:
Rząd Gieorgija Lwowa
- Gieorgij Lwow – premier i minister spraw wewnętrznych
- Aleksandr Guczkow – minister wojny i marynarki
- Aleksander Kiereński – minister sprawiedliwości, późniejszy premier
- Pawieł Milukow – minister spraw zagranicznych
- Michaił Tereszczenko – minister spraw zagranicznych (od 5 maja 1917)
- Nikołaj Niekrasow – minister kolei
- Wiktor Czernow – minister rolnictwa (od maja 1917)
Pierwszy rząd Aleksandra Kiereńskiego
- Aleksander Kiereński – premier, minister wojny i marynarki
- Nikołaj Niekrasow – wicepremier, minister finansów
- Nikołaj Awksientjew – minister spraw wewnętrznych
- Michał Tereszczenko – minister spraw zagranicznych
- Wiktor Czernow – minister rolnictwa
Drugi rząd Aleksandra Kiereńskiego
- Aleksander Kiereński – premier
- Aleksandr Konowałow – wicepremier, minister handlu i przemysłu
- Aleksiej Nikitin – minister poczt i telegrafów, minister spraw wewnętrznych
- Michaił Tereszczenko – minister spraw zagranicznych
- Aleksandr Wierchowski – minister wojny
Bibliografia
- Richard Pipes, Rewolucja Rosyjska, Warszawa 1994
- Orlando Figes, Tragedia narodu. Rewolucja rosyjska 1891-1924, Wrocław 2009
Rząd Tymczasowy odegrał kluczową rolę w rosyjskiej polityce w 1917 roku, jednak jego działania nie były wystarczające, by uniknąć kryzysu, który prowadził do jego upadku.
